Die vraag kreeg ik onlangs tijdens een vrouwen-avondje. Ik snap het wel de vraag, want ja niemand merkt het echt aan mij. Het valt niet op dat ik autistisch ben. Ik denk dat ik het vooral merk aan de prikkels. Licht, geluid, drukte en ja ik weet dat geluid daar ook onder valt maar ik doel meer op het gefocust zijn op alles tegelijk.
En dat hoeft niet perse in een drukke supermarkt te zijn, maar kan ook thuis zijn zoals in gesprek met mijn autisme-coach, met manlief en onze jongste zoon erbij. Mijn man kan bijvoorbeeld antwoorden terwijl ik ook iets wilde zeggen en in de tussentijd komt onze jongste zoon met een houten speelgoed taart naar ons toe, rijd er een auto door de straat waar ik door word afgeleid en dan ben ik alweer kwijt wat ik wilde zeggen. Daar raak ik dan vervolgens weer gefrustreerd van. Niet extreem, maar het maakt weer een prikkel erbij en als er meerdere prikkels teveel en tegelijk binnen komen, kan het mij overweldigen.
Communicatie. Daar merk ik het eigenlijk het meest. Vaak neem ik dingen letterlijk als ze als grapje bedoeld zijn. Alhoewel ik daarna wel gauw door heb dat het een grapje was en probeer ik te verbloemen dat ik dat niet door had. Ook kan ik de vraag niet uitstaan hoe het met mij gaat. Ik weet dat het een sociaal iets is en dat men vaak uit interesse vraagt hoe het gaat. Maar ik spui dan gelijk lief en leed uit terwijl ik weet dat dat het doel niet was. Het woordje misschien vind ik helemaal zo'n vervelend woord. Want zeg nou eerlijk, wat moet je daar nou mee? Zeg gewoon ja of nee of zeg anders dat je daar op dat moment helaas nog geen antwoord voor me op hebt. Duidelijkheid. Dat wil ik vooral. Weten waar ik aan toe ben. Liefst geen onverwachte dingen. Daarentegen vind ik sporadische beslissingen van mijzelf dan wel weer geweldig leuk. Maar ja, ook dat is voorspelbaar. Want ik heb allang het hele scenario in mijn hoofd afgespeeld voordat ik die beslissing heb gemaakt snap je?
Logica. Ik hou van hele logische dingen. Daarentegen geloof ik wel weer in dingen als dat er meer is na de dood. Maar ik denk vooral dat dat mijn fantasie is die ik daarbij heb. Want zo zou ik het mij ook prima voor kunnen stellen als ik superkrachten zou hebben. Dat zou toch geweldig zijn!
Ik heb soms maanden geen contact met mensen en dan ineens voel ik mij schuldig. Wat slecht! Ik moet die contacten onderhouden! Maar ergens werkt het ook twee kanten op natuurlijk. Toch kan ik op de één of andere manier dat nooit écht inzien. Ik probeer het wel. Heel standvastig te blijven, maar ik ben en blijf altijd dat kleine meisje die geobsedeerd is door vriendschappen behouden. Ik kan ook sommige periodes geobsedeerd zijn door één persoon. Oké dat klinkt een beetje creepy geef ik toe. Maar zo bedoel ik het niet. Ik vind het gewoon fijn om iemand goed te leren kennen en soort van onderzoek te doen naar waar we over kunnen praten. Dingen die we gelijk hebben. Het liefst bereid ik die gesprekken dan ook al voor in mijn hoofd.
Daarom hou ik zo van acteren en aan een script houden. Dat is zo fijn, zo gemakkelijk voor mij. Het werken voor de klantenservice gaat ook zo goed dankzij de scripts. Althans als ik weet waar ik het over heb. Als ik ineens een klant krijg met vragen die ik niet weet, dan loop ik even vast. Maar daarentegen heb ik nu door mijn diagnose wel een manier gevonden om daarmee om te gaan. Je kan terugbellen, Aman. "Is het goed als ik u daar later even over terug bel?" Yes! Gaat lekker. Ik vind dingen uit op mijn werk nu, waar niemand wat van wist. Blijf doorvragen en doorvragen tot ik het antwoord weet. Nooit geweten dat ik zulk technisch inzicht had ook. Soms verbaas ik mijzelf echt. En dat.. dat is het stukje wat ik heb gemist.
Voor mijn diagnose liep ik eigenlijk alleen maar vast en wist ik niet waarom. Ik kon sommige dagen alleen op automatische piloot 'moeder spelen'. Zo voelde het. Spelen. Eten maken, naar school of oppas brengen, douchen, aankleden, eten, huishouden.. Gewoon die standaard dingen. Maar als een soort robot ging dat dan. En dat heb ik nu soms nog. Dat zijn momenten dat die prikkels teveel worden. Dan kan ik even niks anders dan dat. Ik kan niks voelen, ben uitgezoned.
Socializen, ik hou ervan. Maar ik moet er vervolgens weer een paar dagen of soms zelfs weken van bijkomen. En miscommunicatie is a bitch! Daarmee heb ik al vele intense discussies/ruzies gehad waarvan ik vervolgens helemaal aangeslagen ben. Nu lukt het mij steeds vaker wel om het te begrijpen. Vaak pas achteraf nog, maar toch. Work in progress!
Reacties
Een reactie posten