Mijn gezin is mijn alles. Zonder hun had ik er (en dit klinkt misschien hard voor sommigen) niet meer geweest. Ik heb een hoop dingen meegemaakt die mij gebroken hebben. Mijn zin in het leven is een hele tijd weg geweest. Zelfs in tijden dat mijn gezin al aanwezig was, heb ik op het punt gestaan niet meer te willen leven. Bam! Ik heb het gezegd. Geen weg meer terug nu.
Als kind ben ik enorm gepest. Zo erg zelfs dat ik mijn pesters begon te geloven. Ik bedoel als iedereen hetzelfde zegt, zal het de waarheid wel zijn toch? Ik heb dus vanaf dat ik kleuter ben al een verpest zelfbeeld. Dat ik blijkbaar ook autisme heb waar ik op 31-jarige leeftijd pas achter kwam, heeft het mij er ook niet bepaald gemakkelijker op gemaakt.
En weet je van het nare van alles is? De pesters zijn zich van geen kwaad meer bewust. Het was toch maar een lolletje als kleine kinderen? Sommigen kunnen het zich helemaal niet eens meer herinneren. Wraakzucht, dat gevoel heb ik gelukkig al lang naast me neer kunnen leggen. Zij wisten ook niet beter. Zij zullen ook hun redenen hebben gehad of waren gewoon onwetende kinderen.
Maar zoiets draag je je hele leven mee. Men denkt ook nog steeds te makkelijk over pesten. Helemaal als je nog jong bent. Maar je neemt het echt je hele leven mee. Dat merk ik nu ook als ik kijk naar mijn zelfbeeld. Ik zet mezelf niet voor niets op de allerlaatste plek. Gooi daar nog wat traumatische ervaringen bovenop en je hebt de ideale mix voor depressie en PTSS. "Vroeger hadden we al die onzin niet" hoor ik ik iemand in mijn schoonfamilie nog zeggen. Degene doelt op de diagnose en psychologische ondersteuning die onze oudste zoon krijgt vanwege zijn autisme. Wat ben ik blij dat wij in een tijd leven dat psychische gezondheid even belangrijk is als lichamelijke gezondheid. En het geen taboe meer is om hierover te praten.
Nu ik mijzelf steeds meer op nummer één zet zie ik dat die pesters helemaal niet gelijk hadden. Omdat iedereen het zegt, wilt dat helemaal niet zeggen dat dat de waarheid is! Alleen jij kent jezelf het beste. Zo kijk ik ook naar ieder van onze jongens. Ze hebben allemaal hun eigen manier van denken, doen en voelen. Ze zijn allemaal hun eigen unieke persoon en ze zijn allemaal perfect zoals ze zijn. Mijn perfecte mooie gezin. Mijn steunen en toeverlaten, mijn rotsen in de branding en mijn reden om er iedere dag weer het beste van te maken. Maar niet alleen zij, maar ook ik ben mijn reden om er iedere dag het beste van te maken. En nee niet "ook" de reden. Dat is eigenlijk de enige echte reden: jijzelf! Uiteindelijk ben jijzelf écht de enige persoon waar je je het je hele leven mee moet zien te redden. Wees dus lief voor jezelf!
En dan heb ik niet over dagjes sauna inplannen of met vriendinnen. Die enkele keer per maand dat je jezelf op nummer één zet. Maar zet jezelf elke dag op nummer één! Vraag jezelf iedere dag: "wat zou ik vandaag kunnen doen om mezelf gelukkiger te maken?", en doe dat! Ik heb nu een aantal keren gezellig met mijn man, met mijn vriendinnen en alleen tijd gespendeerd en nu wil ik dat met mijn hele gezin. Sporadisch heb ik een hostel geboekt voor ons hele gezin voor aankomend weekend. Onze foto van Parents in Netherlands wordt tentoongesteld tijdens de expositie I won't be an egg which you would crack in a hurry for the world in Dat Bolwerck in Zutphen met een geluidsfragment van mij die ons verhaal, ons gezin introduceert en taboes doorbreekt rondom onder andere geestelijke gezondheidszorg in werking stellen voor je gezin als moeder.
Want man, wat heb ik dáár veel commentaar op gehad! "Zou je dat wel doen?". "Zijn ze niet te jong?". Ik ben er zelfs vals van beschuldigd mijn kinderen "ziektes" aan te praten. Ja echt, je moet er misschien om lachen omdat het je oncomfortabel maakt. Maar het moederschap is heftig. Een gevecht in de wilde jungle is er niets bij! Ik ben blij dat ik een wilde amazone, een buitenstaander, een apart geval, een loedermoeder ben die gewoon doet en blijft doen waar zij voor staat. En ik ga er lekker van genieten met mijn prachtige gezin!
Reacties
Een reactie posten