"Nu even niet! Kunnen jullie dan niets alleen?!". Kennen jullie die reclame nog? Nou ik voel (en ik denk dat vele moeders dat kunnen beamen) me op dit moment echt zo. Even teveel hooi weer op die vork genomen. Iets teveel sociale samenkomsten voor mijn autistische hoofd gehad en iets teveel van mezelf gevraagd.
Mijn grootste plannen kan ik daardoor niet uitvoeren, zoals een avondje yoga inplannen. Maar dat is ook even oké. Het is even tijd om gas terug te nemen en even alleen te voorzien in basisbehoeften: eten en drinken, verzorgen en slapen. Oké en werken want ja de vaste lasten betalen zichzelf nog steeds niet helaas.
De inspiratie om te schrijven komt dan ook niet (bloggersblock) of nou ja toch wel? Dan schrijven we toch gewoon over dat gevoel! Zo slim deze meid. Zoals de meesten van jullie weten, zijn we onlangs met het hele gezin weg geweest, ben ik een avondje uit geweest met manlief en ook met vriendinnen, heb ik een babyshower en verjaardag gehad en zijn wij gevraagd een escape room uit te testen en waren we onderdeel van een expositie. Gewoon tijdens het opnoemen van al die dingen krijg ik het al spaansbenauwd.
Ik wil zo graag, maar het lukt me niet zo goed meer. "Bij Amanda merk je niet echt dat ze autistisch is". "Ze kijkt je bijv. gewoon aan" hoorde ik een vriendin zeggen tijdens het avondje uit. Weer een andere vriendin vergelijkt mij met iemand anders die ook autisme heeft en geeft aan dat echt niet of nauwelijks aan mij te merken is. Zoals ik haar ook al uitlegde is dat mede te danken aan mijn late diagnose en het maskeren. Een vloek voor mij, een zegen voor de buitenwereld.
De buitenwereld denkt hé maar ze red het en doet het allemaal ondanks haar autisme. En mijn hoofd slaat mijzelf weer tig keer voor de kop omdat ik weer haarfijn over de tekenen van overprikkeling heen stap. Ik bedoel je slaat niet voor niks uit frustratie je hand blauw op de wc-deur. En nee de kinderen waren er gelukkig niet bij. Maar het frustreert me soms wel dat mijn emotieregulatie super slecht is. Ik zou dit zo graag onder de knie willen hebben. Ik voel me soms net een klein kind die een driftbui heeft. Zo onvolwassen. En nee inderdaad jullie merken niets van mijn autisme. Ik daarentegen wel.
Maskeren afleren is lastig en wordt daarnaast ook niet erg in dank afgenomen door de mensen om je heen. "Wat doe je anders." "Zo ken ik je niet". "Zo doe je alleen maar door je diagnose". Het is erg lastig om dat aangeleerde gedrag af te leren en als het je dan lukt, wordt het niet geaccepteerd. Heel lastig en vermoeiend. Maar ook hier vind ik vast wel mijn weg. Een weg waarin ik jullie uiteraard mee zal blijven nemen (als jullie dat leuk vinden natuurlijk).
Fotografie www.avdlinden.nl
Reacties
Een reactie posten