Doorgaan naar hoofdcontent

12 jaar gedag zeggen

Ik ben zo gefocust op het huis in de oude staat op te leveren en leeg te krijgen dat ik amper besef en geniet van de laatste dagen in het huis waarin ik 12 jaar onze kinderen heb groot gebracht. Waarin ik 12 jaar heb gelachen, gehuild en geliefd. Het huis dat we ondanks dat we weinig geld hebben gehad toch altijd weer een beetje mooier maakte. Het huis waar zo ontzettend veel in heeft gepast qua spullen. Maar vooral het huis die na die 12 jaar als thuis voelt. 

Dit is mijn besef moment. Nog een paar dagen en dan is dit niet meer ons huis. Is die gigantische achtertuin waarin we zoveel barbecues in hebben gehad. Waar de kids hebben genoten in ieder jaar een nieuw zwembad (want we ruimden ze nooit op waardoor ze stuk gingen). Waar we een trampoline hebben opgezet en een freaking speeltuin voor de kinderen. Oh wat hebben zij genoten in dit huis.

Het huis waarin Jason van een kind naar een jong volwassenen is gegroeid. Oké oké niet overdrijven, maar even serieus nog 5 jaar (en die zijn zo voorbij geloof me) is mijn eerste baby gewoon een volwassen man! Ik kan dit niet. Ik kan dit niet beseffen. Het leven gaat zo fucking snel. En het voelt alsof je geen controle hebt. Nee het voelt niet zo. Het is zo. Het leven gebeurd en je kan er niets aan doen. Je hebt het niet zelf in de hand. 

Wel wat je ermee doet. Zoals de grote beslissing toen ik besloot mijn vaste contract (waar ik al die jaren naartoe heb gewerkt) weg te doen voor een onzeker min-max contract via een uitzendbureau waar ik nu ook een vast contract heb en mijzelf nu gewoon officieel trainer kan noemen. Wie had dit ooit gehad. Jaren later, een topbaan en straks een geweldig mooi groot huis met alles wat we ooit verlangde. Gewoon werkelijkheid is. Hoe dan?

Hoe kan het zijn dat we gewoon bijna zijn waar we altijd van droomde? Man wat ben ik dankbaar. Dankbaar voor alles waar we doorheen zijn gegaan, samen als gezin. Samen als ouders, als team. We hebben het toch maar mooi geflikt allemaal. Wat zijn wij een stel doorzetters! En wat ben ik verdomd trots op ons!


Steeds leger en leger raakt ons huis dat zelfs Marvel zijn kleding ervan verdwenen raakt!


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Als de roze wolk een grijze blijkt

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16...
Een reactie posten
Meer lezen

Je hebt onze hulp niet nodig

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s...
Een reactie posten
Meer lezen

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur...
Een reactie posten
Meer lezen