12 jaar gedag zeggen

Ik ben zo gefocust op het huis in de oude staat op te leveren en leeg te krijgen dat ik amper besef en geniet van de laatste dagen in het huis waarin ik 12 jaar onze kinderen heb groot gebracht. Waarin ik 12 jaar heb gelachen, gehuild en geliefd. Het huis dat we ondanks dat we weinig geld hebben gehad toch altijd weer een beetje mooier maakte. Het huis waar zo ontzettend veel in heeft gepast qua spullen. Maar vooral het huis die na die 12 jaar als thuis voelt.

Dit is mijn besef moment. Nog een paar dagen en dan is dit niet meer ons huis. Is die gigantische achtertuin waarin we zoveel barbecues in hebben gehad. Waar de kids hebben genoten in ieder jaar een nieuw zwembad (want we ruimden ze nooit op waardoor ze stuk gingen). Waar we een trampoline hebben opgezet en een freaking speeltuin voor de kinderen. Oh wat hebben zij genoten in dit huis.

Het huis waarin Jason van een kind naar een jong volwassenen is gegroeid. Oké oké niet overdrijven, maar even serieus nog 5 jaar (en die zijn zo voorbij geloof me) is mijn eerste baby gewoon een volwassen man! Ik kan dit niet. Ik kan dit niet beseffen. Het leven gaat zo fucking snel. En het voelt alsof je geen controle hebt. Nee het voelt niet zo. Het is zo. Het leven gebeurd en je kan er niets aan doen. Je hebt het niet zelf in de hand.

Wel wat je ermee doet. Zoals de grote beslissing toen ik besloot mijn vaste contract (waar ik al die jaren naartoe heb gewerkt) weg te doen voor een onzeker min-max contract via een uitzendbureau waar ik nu ook een vast contract heb en mijzelf nu gewoon officieel trainer kan noemen. Wie had dit ooit gehad. Jaren later, een topbaan en straks een geweldig mooi groot huis met alles wat we ooit verlangde. Gewoon werkelijkheid is. Hoe dan?

Hoe kan het zijn dat we gewoon bijna zijn waar we altijd van droomde? Man wat ben ik dankbaar. Dankbaar voor alles waar we doorheen zijn gegaan, samen als gezin. Samen als ouders, als team. We hebben het toch maar mooi geflikt allemaal. Wat zijn wij een stel doorzetters! En wat ben ik verdomd trots op ons!

Steeds leger en leger raakt ons huis dat zelfs Marvel zijn kleding ervan verdwenen raakt!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief. Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur

Meer lezen

Alles over de vloer halen

Dat een verhuizing niet gemakkelijk is, had ik mij ook wel bedacht. Maar dat er dan meteen weer zoveel tegenslagen en nare omstandigheden eromheen zouden plaatsvinden, daar had ik mijzelf niet geestelijk op voorbereid. Niet dat ik dat had kunnen doen als ik het wel had geweten overigens. Want niets gaat bij ons zonder strijd. Dus ook deze verhuizing niet. En dan hebben we nog niet eens tegenslagen gehad met de verhuizing zelf. Nu hoop ik alleen niet dat ik ons gejinxt hebt hiermee. Maar wat betreft het opknappen van de nieuwe woning, hebben we het wel heel gemakkelijk gehad. We hoefden in ieder geval niets te verbouwen. Enige tegenslag was dat we toch moesten behangen in plaats van alle muren sauzen, wat we eigenlijk voor ogen hadden. Maar als dat het ergste is valt het wel mee dus. Eerste inspectie Nu moeten we ons vooral gaan focussen op onze oude woning. Deze moet natuurlijk in zijn oorspronkelijke staat weer achter gelaten worden. Nu hebben wij het iets gemakkelijker gelukkig ge

Meer lezen

Ik zag zijn ogen wegdraaien en ik dacht dit is het

Een doodnormale zondag. Ik had wat huishoudelijke taken gedaan, ontbeten met de kleintjes en de hond uitgelaten. Onze tiener was inmiddels ook uit zijn slaap ontwaakt. Die zal vast wel weer tot de late uurtjes met zijn vrienden online hebben zitten gamen. Maar ach, het is weekend. Dan mag dat. Ik was van plan boodschappen te halen met hem erbij want dan komt hij tenminste ook buiten de deur. Dat is best een behoorlijke prestatie bij tieners kan ik je vertellen. Hij was eindelijk aangekleed, had twee boterhammen achter zijn mik en we waren klaar om te gaan. De jongste was al heel de ochtend opstandig maar ook dat was niks nieuws. Ik stuurde mijn tiener naar binnen om zijn fles te vullen voor onderweg en zette hem in de kinderwagen die ik eigenlijk alleen maar mee had om de boodschappen wat makkelijker mee te vervoeren. Manlief lag nog in bed en zou zo naar ons oude huis gaan waar de achtertuin nog steeds afgemaakt moet worden. Door alle tegenslagen en het vele moeten werken was dit er

Meer lezen

De avonturen van de loedermoeder

Zoeken in deze blog