Je kent het wel, de donkere dagen komen eraan en daarmee ook de virussen. Onze jongste zoon Tyler geeft al dagen seinen dat hij ziek werd. En vandaag was het dan zover. Hoesten, verhoging en veel slapen. Hij is altijd over actief en als hij ziek is merk je het dan ook meteen.
Als moeder ga je dan met verstand op nul alles ervoor doen om je kleine miniversie het zo comfortabel mogelijk te maken. En als loedermoeder loop je dan altijd ergens tegenaan. Zo kwam ik er vanmiddag ineens achter dat de luiers op waren. Heeft hij dus heel lang in dezelfde luier geslapen naast mij in bed, terwijl ik zelf ook in slaap viel. Nou je raad het al, bed zeiknat. Waar ik normaal door irritatie best een beetje boos kon worden, ja het is verschrikkelijk ouderschap, bleef ik nu rustig. Het is oké, het maakt niet uit ventje, het komt goed. Mama is niet boos.
Ik kamp nog steeds met een groot schuldgevoel. Door een hele hoop ellende die wij hebben meegemaakt in dit gezin, ben ik een beetje aan het instorten. Vind mezelf een slechte moeder omdat ik het af ging reageren op mijn kinderen. En niet op zo'n manier dat de kinderbescherming erbij moest komen. Want zo doe ik het haast wel laten klinken. Maar ja, je kent het wel. Soms vind je jezelf gewoon een slechte moeder. Omdat je je gewoon niet hebt gedragen of gereageerd zoals je eigenlijk als moeder wilt doen. Maar weet je, wat is gedaan is gedaan. En het is nooit te laat om het tegendeel te bewijzen. En dat deed ik vandaag. Mijn hele dag draaide om Tyler, en ook een beetje om het huishouden want hé dat gaat ook gewoon door. Maar vandaag was ik wel de moeder die ik gehoopt had te zijn. Zo erg zelfs dat toen ik de pak met luiers ging halen terwijl manlief het avondeten klaar ging maken, hij bij hem niks goed kon doen. Tyler bij de voordeur huilend ging wachten tot zijn supermama weer terug was. Wow, wat een heerlijk gevoel. Naar voor papa even, maar voor mij... even wat ik nodig had.
Dankjewel ventje en heel veel beterschap! Je ligt nu lekker te slapen en beter te worden. Iedere dag een beetje meer. Het komt goed, want mama is er. Hou van je ventje, word maar snel beter!
Als moeder ga je dan met verstand op nul alles ervoor doen om je kleine miniversie het zo comfortabel mogelijk te maken. En als loedermoeder loop je dan altijd ergens tegenaan. Zo kwam ik er vanmiddag ineens achter dat de luiers op waren. Heeft hij dus heel lang in dezelfde luier geslapen naast mij in bed, terwijl ik zelf ook in slaap viel. Nou je raad het al, bed zeiknat. Waar ik normaal door irritatie best een beetje boos kon worden, ja het is verschrikkelijk ouderschap, bleef ik nu rustig. Het is oké, het maakt niet uit ventje, het komt goed. Mama is niet boos.
Ik kamp nog steeds met een groot schuldgevoel. Door een hele hoop ellende die wij hebben meegemaakt in dit gezin, ben ik een beetje aan het instorten. Vind mezelf een slechte moeder omdat ik het af ging reageren op mijn kinderen. En niet op zo'n manier dat de kinderbescherming erbij moest komen. Want zo doe ik het haast wel laten klinken. Maar ja, je kent het wel. Soms vind je jezelf gewoon een slechte moeder. Omdat je je gewoon niet hebt gedragen of gereageerd zoals je eigenlijk als moeder wilt doen. Maar weet je, wat is gedaan is gedaan. En het is nooit te laat om het tegendeel te bewijzen. En dat deed ik vandaag. Mijn hele dag draaide om Tyler, en ook een beetje om het huishouden want hé dat gaat ook gewoon door. Maar vandaag was ik wel de moeder die ik gehoopt had te zijn. Zo erg zelfs dat toen ik de pak met luiers ging halen terwijl manlief het avondeten klaar ging maken, hij bij hem niks goed kon doen. Tyler bij de voordeur huilend ging wachten tot zijn supermama weer terug was. Wow, wat een heerlijk gevoel. Naar voor papa even, maar voor mij... even wat ik nodig had.
Dankjewel ventje en heel veel beterschap! Je ligt nu lekker te slapen en beter te worden. Iedere dag een beetje meer. Het komt goed, want mama is er. Hou van je ventje, word maar snel beter!
Reacties
Een reactie posten