Wie dat ooit heeft uitgevonden moet zich diep gaan schamen! Traktaties. Wat een ellende weer!
Allereerst begon het met wanneer gaan we dan trakteren? Onze ouste zoon is namelijk (heel fijn) op Eerste Kerstdag jarig. Al een aantal jaren nu trakteren we dus in de week voor de kerstvakantie. Helemaal niks natuurlijk, want alle aandacht voor zijn verjaardag is ver te zoeken. Plus je hebt al genoeg te regelen voor Kerst, net Sinterklaas achter de rug en dan moet je ook nog eens apart verjaardagen gaan vieren voor familie en vrienden omdat ja.. toch merendeel kan niet op Kerst komen. Heel fijn.
Toevallig was deze loedermoeder (uiteraard) strontziek en ook nog eens op punt van (letterlijk en geestelijk) instorten dus mooi maar voor gekozen om na de kerstvakantie te gaan trakteren. Nou moet zeggen, dat ga ik voortaan altijd zo doen!
Nou ja, dat probleem dus ook weer opgelost. Alleen dan komt het volgende probleem: wát ga je nu weer maken! Je hebt al zoveel gehad en ben een beetje inspiratieloos. Wist ook geen thema (toch altijd wel handig) voor het kinderfeestje die ik uiteraard ook in januari ga vieren. Tot ik ineens op mijn werk uitnodigingen zag met robots! Ja, dat is het! Dat ik daar niet eerder op gekomen was! Normaal gesproken ben ik zo'n gevalletje van al bijna een jaar van te voren te weten wat het thema zal zijn. Vet makkelijk, want dat geeft je een jaar de tijd om eraan te werken. Maar ja, 9 jaar oud, eigen wil, verandert ook nog eens van dag tot dag.. Nee dat ging hem nu niet worden. Nou ja, gelukkig had ik last minute nog een thema gevonden waar onze oudste zoon ook tevreden over was (gelukkig)!
Pinterest afgestruind en iets leuks gevonden. Een robotje gemaakt van een toetje en snoepjes. Tijdens het werken, in mijn pauzes, alles bij elkaar gezocht. Donderdag het laatste gehaald en na de nodige verantwoordelijkheden en huishoudelijke taken gedaan te hebben, begonnen aan de robots. Wat had ik dat onderschat zeg! Tot in de avond uurtjes heb ik met bloed, zweet en de nodige frustratie de robots af gekregen terwijl zijn 2-jarige broertje (natuurlijk) om aandacht vroeg! En wat was ik trots op het eindresultaat!
Nou, toen dacht ik klaar te zijn. Maar nee! Hoe kom je erbij?! Je moet die dingen ook nog heel op school zien te krijgen, terwijl je ook naar je werk moet. Oké, hoe gaan we dat doen? Allereerst is manlief al zo vroeg van huis dat dat geen optie was. Met een tweejarige die alle kanten op rent, zag ik het al helemaal mis gaan. Zal ik dan de oudste laten lopen met één bak? Nee, toen zag ik al hele scenario's voorbij komen waarbij hij met bak en al onderuit ging.
Verder in conclaaf met de moeders. Twee daarvan kwamen met de oplossing, bigshopppers. Hmm nee daar passen die bakken niet in en als ik ze op elkaar stapel, gaan de robots kapot. Nou, dan even een moeder proberen te regelen die de terrorpeuter even in de gaten houdt voor mij. Maar nee, niemand kunnen vinden.
Nou ja, dan toch maar voor de eerste optie.
Plastic zak eroverheen gedaan, mocht het gaan regenen. Want dat kan natuurlijk ook nog! Liep ik daar met de buggy, mijn bak op de klep van de wagen, terwijl de terrorpeuter boos was omdat die robots niet voor hem waren. Oudste met die andere bak in zijn handen, waar uiteraard enkele wel gesneuveld waren. Bedenkend dat ik gisterenavond nog plastic lepeltjes ergens in een kast had gevonden en naast de bakken had gelegd. Je weet wel, zodat ik ze niet zou vergeten. Nou die was ik dus gewoon vergeten. Liggen nu nog steeds in onze koelkast.
Maar desondanks zijn de traktaties (dan wel niet allemaal) heel aangekomen en zag ik zijn super trotse stralende gezichtje. En uiteindelijk, na alle stress, is het het allemaal meer dan waard geweest. Oké, bedenker van traktaties, je hoeft je niet te schamen. De kinderen voelen zich altijd wel heel speciaal en écht jarig. Dus ja, het is het allemaal wel waard. Alhoewel ik wel weer heel erg blij ben dat het voorbij is!
Allereerst begon het met wanneer gaan we dan trakteren? Onze ouste zoon is namelijk (heel fijn) op Eerste Kerstdag jarig. Al een aantal jaren nu trakteren we dus in de week voor de kerstvakantie. Helemaal niks natuurlijk, want alle aandacht voor zijn verjaardag is ver te zoeken. Plus je hebt al genoeg te regelen voor Kerst, net Sinterklaas achter de rug en dan moet je ook nog eens apart verjaardagen gaan vieren voor familie en vrienden omdat ja.. toch merendeel kan niet op Kerst komen. Heel fijn.
Toevallig was deze loedermoeder (uiteraard) strontziek en ook nog eens op punt van (letterlijk en geestelijk) instorten dus mooi maar voor gekozen om na de kerstvakantie te gaan trakteren. Nou moet zeggen, dat ga ik voortaan altijd zo doen!
Nou ja, dat probleem dus ook weer opgelost. Alleen dan komt het volgende probleem: wát ga je nu weer maken! Je hebt al zoveel gehad en ben een beetje inspiratieloos. Wist ook geen thema (toch altijd wel handig) voor het kinderfeestje die ik uiteraard ook in januari ga vieren. Tot ik ineens op mijn werk uitnodigingen zag met robots! Ja, dat is het! Dat ik daar niet eerder op gekomen was! Normaal gesproken ben ik zo'n gevalletje van al bijna een jaar van te voren te weten wat het thema zal zijn. Vet makkelijk, want dat geeft je een jaar de tijd om eraan te werken. Maar ja, 9 jaar oud, eigen wil, verandert ook nog eens van dag tot dag.. Nee dat ging hem nu niet worden. Nou ja, gelukkig had ik last minute nog een thema gevonden waar onze oudste zoon ook tevreden over was (gelukkig)!
Pinterest afgestruind en iets leuks gevonden. Een robotje gemaakt van een toetje en snoepjes. Tijdens het werken, in mijn pauzes, alles bij elkaar gezocht. Donderdag het laatste gehaald en na de nodige verantwoordelijkheden en huishoudelijke taken gedaan te hebben, begonnen aan de robots. Wat had ik dat onderschat zeg! Tot in de avond uurtjes heb ik met bloed, zweet en de nodige frustratie de robots af gekregen terwijl zijn 2-jarige broertje (natuurlijk) om aandacht vroeg! En wat was ik trots op het eindresultaat!
 |
| Voila, zie hier de robot traktaties! |
Nou, toen dacht ik klaar te zijn. Maar nee! Hoe kom je erbij?! Je moet die dingen ook nog heel op school zien te krijgen, terwijl je ook naar je werk moet. Oké, hoe gaan we dat doen? Allereerst is manlief al zo vroeg van huis dat dat geen optie was. Met een tweejarige die alle kanten op rent, zag ik het al helemaal mis gaan. Zal ik dan de oudste laten lopen met één bak? Nee, toen zag ik al hele scenario's voorbij komen waarbij hij met bak en al onderuit ging.
Verder in conclaaf met de moeders. Twee daarvan kwamen met de oplossing, bigshopppers. Hmm nee daar passen die bakken niet in en als ik ze op elkaar stapel, gaan de robots kapot. Nou, dan even een moeder proberen te regelen die de terrorpeuter even in de gaten houdt voor mij. Maar nee, niemand kunnen vinden.
Nou ja, dan toch maar voor de eerste optie.
Plastic zak eroverheen gedaan, mocht het gaan regenen. Want dat kan natuurlijk ook nog! Liep ik daar met de buggy, mijn bak op de klep van de wagen, terwijl de terrorpeuter boos was omdat die robots niet voor hem waren. Oudste met die andere bak in zijn handen, waar uiteraard enkele wel gesneuveld waren. Bedenkend dat ik gisterenavond nog plastic lepeltjes ergens in een kast had gevonden en naast de bakken had gelegd. Je weet wel, zodat ik ze niet zou vergeten. Nou die was ik dus gewoon vergeten. Liggen nu nog steeds in onze koelkast.
Maar desondanks zijn de traktaties (dan wel niet allemaal) heel aangekomen en zag ik zijn super trotse stralende gezichtje. En uiteindelijk, na alle stress, is het het allemaal meer dan waard geweest. Oké, bedenker van traktaties, je hoeft je niet te schamen. De kinderen voelen zich altijd wel heel speciaal en écht jarig. Dus ja, het is het allemaal wel waard. Alhoewel ik wel weer heel erg blij ben dat het voorbij is!
Reacties
Een reactie posten