Leef alsof het je laatste dag is!

Want dat kan het zomaar zijn. Vrijdagavond, 4 januari. Kerst doorstaan. Oud en nieuw doorstaan. Zware griep doorstaan, inclusief flauwvallen met bezoek van ambulance-personeel. Heerlijk even na de derde werkdag, na weken thuis ziek te hebben gelegen, zijn mijn man en ik gezellig naar onze kroeg gegaan. Kinderen waren nog bij oma in Nieuwerkerk. Dus heerlijk even een avondje genieten. We waren er al een behoorlijke tijd niet geweest dus hadden genoeg bij te praten met iedereen. Ook met Ilona. Oh, Ilona.

Na zaterdag een gezellig meidenavondje te hebben gehad bij mijn beste vriendin en een relaxte zondag met de jongens, begon ik met volle moed aan mijn werkdag. Tot.. Totdat ik mijn Facebook-account opende. Ik knipperde nog een keer met mijn ogen omdat ik dacht dat ik mij vergist had. Maar nee! Onze Ilona is overleden. Zondag, twee dagen nadat we haar gezien hadden na een lange tijd! Mijn maag draaide om. Wat een klap! Ik zag van alles voorbij komen. Momenten met haar. Begon fouten te maken op mijn werk. Wist gewoon even niet waar ik het moest zoeken.

Als eerbetoon, en vooral ook steun te zoeken en te geven, zijn we met andere vrienden naar de kroeg gegaan. Ik wist nog dat vlak voordat we vrijdag weg gingen Ilona voor mij rosé-bier op de inkooplijst had geschreven. Want dat was er niet omdat wij al een hele tijd niet waren geweest natuurlijk. "Twee rosé biertjes alsjeblieft!" We hebben gelachen, we hebben gehuild. Maar vooral gelachen! Want dat had Ilona gewild.

Rust zacht lieve Ilona. Voor altijd in ons hart.
Heel veel sterkte voor alle familie en nabestaanden.