Nog 9 weken te gaan in deze zwangerschap. De laatste loodjes wegen het zwaarst en daar is geen woord van gelogen! Mijn lichaam krijgt het steeds zwaarder en de vermoeidheid slaat toe. Iedere simpele taak zoals bijv. de was ophangen is alsof je een marathon aan het lopen bent.
En dan heb ik die laatste loodjes ook nog eens in de zomervakantie met een hyperactieve peuter. Waar ben ik aan begonnen? Och ja, we komen er wel. Maar het lijkt allemaal wel heel langzaam te gaan. Precies zoals ik had verwacht. En als ik tegen iedereen zeg hoe lang ik nog moet hoor ik keer op keer "Oh nog maar eventjes dus!". Zo voelt het niet.
Ik weet dat ik straks wens dat ik weer zwanger was als de kleine man er eindelijk is en begin nu in de fase te komen waar je je onzeker voelt over hoe straks verder. Waar ik bij de eerste bang was hoe het allemaal zou zijn en bij de tweede bang zou zijn dat ik de aandacht niet goed kon verdelen, heb ik nu de angst hoe ik het allemaal ga doen. Hoe de jongste zal zijn tegen de kleine (best een jaloers mannetje) en of ik het contact met mijn puber helemaal kwijt zal raken (heb nu soms al het gevoel alsof ik niet meer met hem kan praten). Allemaal van die angsten waar je over een tijdje smakelijk om kan lachen. Het komt vast wel goed.
Maar op de een of andere manier hou je die gedachtes niet tegen. Logisch ook want denken is hetgeen wat ik veel kan doen nu! Want ik verveel mij rot. Gelukkig heb ik nog vriendinnen waarmee ik even lekker op stap kan gaan, want moet zeggen dat de muren nu onderhand aardig op mij af komen. Ik ben niet zo'n moeder die heel de dag thuis kan zitten. Niet en nooit geweest. Ik wil dingen doen, de deur uit, de natuur in of wat anders leuks doen. Netflix komt mijn neus uit en als ik thuis zit ben ga ik toch 9 van de 10 huishoudelijke taken doen. Dus ja, moet er gewoon uit. Vanmiddag ga ik naar een vriendin en blijf daar slapen met de kinderen om morgen daar in de buurt naar een natuurspeeltuin te gaan. Ik kijk daar dan zo naar uit! Het vervelende is dat je energielevel zo laag is dat je vaak niet lang vol houd om te lang de deur uit te zijn.
Je moet genieten van de rust nu je die nog hebt, maar dat is lastig als je niet meer comfortabel kan liggen en je peuter (logisch ook) vraagt om aandacht. Het leeftijdsverschil tussen de oudste en jongste werkte dan wat prettiger moet ik zeggen. Hij was 6 jaar toen zijn broertje geboren werd en kon zich prima zelf vermaken. Nu met een leeftijdsverschil van 3 jaar, zal het toch wel aardig anders zijn.
Maar goed, we gaan het allemaal zien. Proberen toch nog te genieten zolang het kan. Want dalijk mis ik het weer (de dubbelzinnigheid van zwanger zijn). Nog 9 weekjes te gaan. Ik kan dit!
 |
| 27 weken zwanger Foto gemaakt door Ronald Jongste Photography |
Reacties
Een reactie posten