Doorgaan naar hoofdcontent

Snoep, koek en cola!

Eergisterenavond wilde mijn peuter voor het slapengaan het blikje cola dat in de koelkast stond, wat van zijn grote nicht was. Sowieso was het bijna bedtijd en dat niet alleen, het is niet van mij dus ja hij kreeg het niet. Een hele heisa gevolgd met een driftbui uiteraard!

Ik kon er echter wel smakelijk om lachen en filmde het geheel ook gewoon en wat me nóg meer vermaakte was het feit dat mijn peuter tussendoor vergat waar hij mee bezig was. Hij stopte dan met drammen en na een tijdje zag je echt letterlijk in zijn gezicht oh ja ik was ergens mee bezig! En dan ging hij weer. Ik heb het filmpje tijdens de driftbui ook nog eens laten zien aan hem en hij wist zijn lach tussendoor toch niet in te houden. Ik zie er toch wel een beetje raar uit zo moet hij hebben gedacht.

Na zijn driftbui nam zijn nicht toevallig de cola en ging zichzelf opmaken in de badkamer om te vertrekken. Mijn peuter zag het blikje staan en keek mij aan. Ik wist dondersgoed wat hij wilde. Aangezien het toch zomervakantie is en ik meneer iets wilde leren, zei ik tegen hem dat hij het maar lief aan zijn nicht moest vragen of hij een paar slokjes mocht. Met de meest liefste en nette stem liep hij naar zijn nicht "Issa (zo noemt hij haar, ze heet Melissa) Tyler coja bieft? (Ofwel cola alsjeblieft)". Alleen mijn man en ik begrijpen 'zijn taal' dus ze vroeg verward wat hij bedoelde en mits hij haar een knuffel gaf mocht hij een slokje. Afdoende, dat had hij er wel voor over.

Vervolgens plaatste ik het driftbui filmpje (want hij was gewoon té leuk) op social media en toen boem! Kwam het ongevraagde advies of nou ja complimenten wat betreft het niet geven van de cola uiteraard al! Ongelooflijk toch? Ieder zijn ding hoor wat je je kinderen geeft maar ze misten de hele essentie van de driftbui waar het filmpje om draaide. Jammer ik had er maar geen tekst bij moeten zetten of iets anders. Maar goed, wel weer blogmateriaal. Want waarom vinden mensen het nodig om elkaar dat onbedoelde advies te geven? Of te pronken dat zij nog nooit cola aan hun kinderen hebben gegeven? Ik wil niet zeggen dat het de meest gezonde keuze is voor kinderen, maar van een beetje cola gaan zij heus niet dood. Vind ik dan hè! Voordat ik dalijk voor het geven van onbedoeld advies word beschuldigd haha!

Nee hoor deze loedermoeder geeft haar kinderen best wel eens een beetje cola. We hebben het bijna nooit in huis dus het is ook niet dat ze niet beter weten. Ik vind het net zoiets als snoepjes en koekjes. Gewoon niet te veel geven. Houd het ook speciaal vind ik. Maar voor alle moeders die dit wel iedere dag aan hun kinderen geven of juist degene die het absoluut niet geven, ga je goddelijke gang en blijf vooral doen wat je wilt doen! Ieder zijn ding hoor en je bent niet per definitie een slechte moeder, hooguit een 'loedermoeder', haha!

Snoepjes halen bij Snoepkont in de
Markthal Rotterdam

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als de roze wolk een grijze blijkt

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16...

Je hebt onze hulp niet nodig

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s...

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur...