Na mijn (autistische) meltdown van vorige week (lees ook: Gewoon een beetje rust) wist ik het zeker: mijn goede voornemen voor dit nieuwe jaar ben ikzelf, de zoektocht naar (innerlijke) rust en meer me-time. Me-time spreekt voor zich. Maar wat is rust nu precies? Ik bedoel, om te weten waar je nu écht naar op zoek bent, moet je ook wel weten waar je naar zoekt natuurlijk.
Ik ben op zoek gegaan naar de definitie van rust. Zoek het maar eens op. Rust is niet in één woord te omschrijven. Ik telde maar liefst 13 verschillende betekenissen en ik vermoed dat dát nog niet eens alles is. Ik ben bij mezelf nagegaan wat rust dan voor mij betekent. En toen.. toen was het stil. De ironie.
Waar ik van geniet is in de ochtend rustig mijn warme kop koffie drinken en door social media scrollen nadat ik al een halve dag erop heb zitten met het wakker maken van de kinderen, zelf aankleden en hun helpen met aankleden, het bijsturen van mijn autistische tiener die de helft vergeet van wat hij moet doen om vervolgens zelf met mijn autistische hoofd de helft te vergeten van wat ik aan het doen ben. Je snapt zeker wel dat het eerste deel van dit verhaal uit een sprookje komt. Warme bak koffie en rustig zitten, wat een lachertje! Maar wel dé ideale ochtend van menig moeder. Sommigen ruilen de koffie wel in voor een kopje thee, maar ik denk dat iedere moeder zich wel kan vinden in dit ochtendsprookje.
Maar wat kan ik dan wél doen om mijn ochtenden nog soepeler te laten verlopen? We zijn al zo'n eind gekomen. Want eerlijk, het was voorheen nog erger dan dit. Toen kwam ik vaak niet eens toe aan een kopje koffie. Planningbord, kleding van tevoren klaar leggen.. Allerlei dingen geprobeerd. Sommige dingen werkten en hebben we gehouden en van andere (gek genoeg het planbord en de kleding van te voren klaar leggen) werd ik alleen maar nog meer gespannen.
Wat als dit is wat het is? Dit is het soepelst hoe onze ochtend kan lopen. En dat is het denk ik ook. Accepteren en loslaten. Aan deze situatie kan ik niets meer veranderen. Maar wat dan wel? Ik kan er wel voor kiezen om een momentje voor mijzelf in te plannen. Gewoon even alleen thuis met een boek, lekker naar de sauna met een vriendin of een lange douche alleen.
Het kunnen grote momenten zijn, maar ook kleine momenten zoals deze: het schrijven van deze blog. Woorden vloeien uit mijn vingers en een innerlijke rust vind mij langzaam vanavond terwijl ik op de bank mijn kopje koffie ingeruild heb voor een kopje thee. Even energie opsparen voor het bedritueel. Het is eigenlijk al veel te laat voor ze. Maar het is nog Kerstvakantie en ik ben moe. Ik ben eigenlijk nog niet toe aan het doorbreken van deze rust. Nog één slokje dan en nog één zin en dan begin ik weer aan de onrust.
Mijn blogs zijn ook te vinden op Mamaplaats en deze geweldige foto is gemaakt door Kasper Middel (Firsttakefotografie.nl)!
Nu ben ik heel benieuwd naar wat voor jullie "rust" betekent en heb je het gevoel dat je dit genoeg krijgt?
Ik heb ene heel ander leven: ik woon alleen en heb geen kinderen. Maar ook ik als introvert heb veel nood aan rust. Voor mij betekent dat - daar ben ik me sinds de lockdown die ik op veel aspecten heerlijk bleek te vinden bewust van geworden - niet te veel prikkels: rustig thuis zitten, met een muziekje in mijn oren, en liefst 's avonds als iedereen naar huis is en ook de straten leeg zijn.
BeantwoordenVerwijderen