Gisteren "op het schoolplein" (nu net buiten de hekken van het schoolplein) hoorde ik een moeder met een (ik denk) een oma discussiëren over moeders die hun kinderen bij de noodopvang op school brachten en vervolgens "lekker" thuis zaten. Dit nadat ik een halve helse dag achter de rug had niet wetende wat me nog te wachten stond.
Lieve ontwetende moeder laat ik je even uit die waan helpen. Er is niks "lekkers" aan om je kind naar die noodopvang te brengen omdat je hem gewoon op dit moment even niet aan kan. Het voelt niet als een opluchting voor mijzelf dat ik hem daar kan brengen. Het voelt wel als een opluchting voor hem moet ik zeggen. Onze kleuter is momenteel onhandelbaar. Hij bedreigd ons momenteel op dagelijkse basis met het pakken van messen en ons dood te steken of dingen naar ons te gooien. Een kleuter hè. Stel je eens voor hoe dat voelt. Ook al bedoelt hij het diep in zijn hartje niet zo, doet hij het toch. Waar hij het vandaan heeft Joost mag het weten. Het is niet dat wij hèm dagelijks bedreigen om hem wat aan te doen (ook al zou je dat haast wel willen doen met de driftbuien die hij heeft) en blijven wij zo kalm mogelijk als hij er weer één heeft.
Gisteren na het halen van het schoolbezoek nog zelfs. Ik ging even langs de winkel voor paracetamol voor zijn babybroertje en om de tijd te voldoen zodat de apotheek zijn mix van medicijn kon maken (antibiotica) aangezien hij vanochtend gevallen was (in mijn bijzijn) en zijn oorschelp gescheurd was en gehecht moest worden bij de huisarts. Ik was erbij. Weet je hoe dát voelt? Mijn tiener moest mij assisteren omdat ik het alleen niet aan kon. Mijn tiener (met ADHD en autisme) die netjes zijn thuiswerk alleen doet. Weet je hoe dat voelt? Mijn tiener die in tranen bij de supermarkt mij tegemoet kwam omdat hij buiten was gaan spelen (zonder sleutels) en ik nog niet thuis was vanwege die driftbui die mijn kleuter had bij de winkel omdat ik geen auto's, snoepjes en drinken wilde kopen (waar ik simpelweg het geld niet voor heb). Alledrie je kinderen op zo'n dag te zien huilen van pijn, angst en frustratie. Weet je hoe dat voelt?
Dat voelt tesamen als falen. Falen als moeder. Ik kan mijn kind niet aan. Ik kan mijn tiener niet helpen met zijn thuiswerk. Ik kan niet op mijn baby letten. Dit alles voelt niet als lekker thuis zitten. Dit voelt als falen. Dit voelt niet fijn geloof me.
Dus als jij nog een keer zegt op het schoolplein dat je het niet begrijpt dat mijn kind "lekker" naar school gaat terwijl ik "lekker" thuis zit en je het niet begrijpt, zal ik het je wel eens uit komen leggen. Uit leggen wat het betekent om met een burn-out, PTSS en depressieve klachten thuis te zitten. Wat dit betekent en vooral hoe dat het voelt. Iedere dag nu ga ik een strijd aan. Een strijd om mijzelf staande te houden voor mijn kinderen omdat ik wel moet. Een strijd waar ik eigenlijk de kracht niet meer voor heb.
Mijn maatschappelijk werkster had het laatst zelfs over crisisopvang bij de gastouder of een kinderdagverblijf wat daarin de mogelijkheden zijn. Maar ik wil dat niet. Zoals ik al tegen haar zei voelt dit voor mij als het verplaatsen van het probleem. "Ja maar je krijgt wel weer nieuwe energie om het weer even te kunnen dragen allemaal". Ik vrees van niet, want ik ben nog steeds te hard voor mezelf daarin. Ik verwacht nog steeds teveel van mezelf daarvoor. En als hun dan op die opvang zitten kom ik echt niet tot rust. Ik ga mij dan alleen maar nóg harder schamen en nog vervelender voelen. En uiteindelijk ga ik nog verder die put in door die schaamte. Ik moet toch zeker mijn eigen kinderen wel aankunnen, kunnen helpen en op ze letten?!
Gisteren zou mijn maatschappelijk werkster eigenlijk langskomen met nog een specialist in kinderen (of zo noemde ze het de echte term van haar beroep heb ik niet begrepen). Of dat goed was of zij mee zou komen? Ik antwoordde volmondig met een "ja natuurlijk, graag zelfs". Want ik wil het probleem aanpakken. Niet uit de weg gaan.
Helaas voelde zij zich niet lekker, verkouden/grieperig, en nou ja nu met Corona, mag je dan niet werken dus is ze niet gekomen. Gelukkig wel even gevideobelt en een afspraak voor volgende week gemaakt. Nu maar hopen dat deze wel door kan gaan.
Ik weet dat niet iedereen zo'n kijk heeft op die noodopvang en kindjes die daarheen gaan terwijl mama of papa thuis zitten, maar ik weet wel dat ze er ook zijn. Die bevooroordeelde mensen. En ik weet dat ik mij daar eigenlijk niks van aan moet trekken. Maar diep van binnen weet ik dat dit mij toch niet gaat lukken vanwege alle onzekerheden die ik zelf al heb (als moeder). Dus bij deze, een kortstondige uitleg. Heel uitbegebreid gaat hij niet worden zo typend in de keuken om half 3 's nachts zittend op een gereedschapskist in de keuken terwijl iedereen slaapt en ik toch maar een paracetamol geprobeerd heb tegen de rugpijn die ik heb opgelopen van het dragen van mijn huilende (en terugweg uitgeputte slapende) baby naar en van de huisarts. Maar ik hoop dat het voldoende is. Voor mij lucht het in iedergeval een stukje op en ik kan nu weer eindelijk (hopelijk) normaal verder slapen nu dit eruit is.
Reacties
Een reactie posten