In de Imperfectie Challenge die ik aangegaan ben op de app How About Mom ben ik nu gekomen bij opdracht 3: waar schaam jij je eigen voor als (werkende) moeder? Man, waar moet ik beginnen?! Ik denk dat iedere moeder (ook al zouden ze het misschien niet zo snel toegeven) zich ergens wel voor schaamt of heeft geschaamd! Maar goed, dit gaat over mij dus hier komt ie:
Ik schaamde mij vandaag voor het zo erg lekker in gesprek zijn met de vrouwen van Buikpraat dat ik helemaal vergat dat het al 2 uur was en onze kleuter dus gehaald moest worden bij de noodopvang van school! Oh mijn God, hoe heb ik dát nu kunnen laten gebeuren?! Verschrikkelijk! Het schaamrood liep letterlijk op mijn wangen! Gelukkig was manlief net vroeg thuis en heeft hij hem opgehaald. Maar man man man wat stom!
Ik schaam mij voor alle keren dat ik mijn stem verhef tegen de kinderen. Dit wil ik helemaal niet doen, maar soms weten die ettertjes zo het bloed onder mijn nagels vandaan te halen, niet normaal!
Ik schaam mij ervoor dat ik de aandacht niet goed kan verdelen onder onze jongens. De baby eist nu eenmaal merendeels van mijn aandacht op en eerlijk gezegd vertrouw ik hem geen seconde alleen. Zeker niet meer na die valpartij waarbij hij een hechting in zijn oor moest krijgen. Nog zoiets waar ik mij voor schaam. Waarom heb ik dat niet kunnen voorkomen?!
Ik schaam mij voor het teveel op mijn telefoon zitten. Ik schaam mij voor het hun teveel op mijn/hun telefoon te laten zitten. Ik schaam mij vaak voor de orkaan-toestanden in ons huis. Ik schaam mij voor de fietsen die in onze slaapkamer bij het raam hangen, omdat manlief nou eenmaal gek is van fietsen. Want ik schaam mij voor mijn zo niet 'Instagram-waardige' huis.
Ik schaam mij ervoor dat ik tienermoeder was en ik nog geen huis of inkomen had voordat wij onze oudste kregen. Ik schaam mij voor de schulden die wij hebben gekregen ook al konden wij hier zelf vrij weinig aan doen of veranderen.
Ik schaam mij ervoor dat er soms niet genoeg eten was en wij uiteindelijk voedselpakketten kregen. Hierdoor schaam ik mij ook voor alle keren dat ik in de winkel heb gestaan en nee moest verkopen aan mijn kinderen als zij vroegen om een snoepje of een ijsje.
Ik schaam mij voor mijn baan. Verkoopmedewerker, dat klinkt gewoon al niet zo ambitieus. Ik schaam mij voor mijn angst in de winkels die ik heb gekregen door de gewapende overval en dat ik daardoor mijn oudste zoon vaker op pad stuur om voor mij naar de winkel te gaan.
Ik schaam mij ervoor dat ik sinds mijn burn-out mijn kleuter niet meer trok. Hij driftbuien kreeg en mij ging bedreigen om mij "dood te steken met een gevaarlijke mes". Ik schaam mij ervoor dat hij daardoor nu drie dagen naar de noodopvang van school gaat. Ik schaam mij ervoor dat ik mijn kinderen nu allemaal met mijn moeder heb meegestuurd en manlief naar een vriend gaat om mij een nacht slaap te gunnen. Ik schaam mij dat ik dit allemaal gewoon niet zelfstandig aan kan. Kortom.. Ik schaam mij voor alles, maar dan ook alles wat ik zelf niet in de hand heb.
Reacties
Een reactie posten