Doorgaan naar hoofdcontent

Tijd voor mezelf

God wat vind ik dat lastig om te vinden zeg! Ik zal vast niet de enige zijn nu we allemaal nog tot februari opgesloten zitten met onze kinderen en thuis les geven en sommige zelfs moeten (thuis)werken! Smoesjes, want ik vind het eigenlijk altijd lastig om tijd voor mezelf te vinden. Ik zet mijzelf eigenlijk standaard op de laatste plek. 

In fotografie heb ik een remedie gevonden. Ik ben als hobby model gaan staan voor amateur fotografen en dit is nu een uit de hand gelopen hobby voor mij geworden. Ik heb meegedaan met een coiffure westrijd, heb model gestaan voor een boudoir workshop en ben met manlief gepubliceerd in een online magazine gefotografeerd door boudoirfotografe Pascale Dekker, waar ik inmiddels ook al een paar jaar boudoirbabe van ben. En dit is nog maar een kleine greep uit de vele ervaringen die ik rijker ben geworden door deze stap te maken, om eindelijk eens aan mijzelf te denken. Wat vind ik nou leuk? Waar geniet ik nou van?

Ik geniet van samenwerkingen zoals bij onderstaande foto gemaakt door fotograaf Remco Wesseluis. Het is niet enkel de foto die prachtig is, maar het contact welke je zoekt met elkaar. De band die je met elkaar creëert door samen aan iets te werken waarvan je beiden een stukje van je creativiteit en je gevoel geeft. "Je bent een prachtig mens" hoor ik Remco zeggen. Ik word er verlegen van en hoewel hij zich druk maakt dat ik het verkeerd opvat, komen de woorden juist goed aan. Perfect voor dat moment. Perfect met hoe ik mij nu de laatste dagen voel. Tijdens mijn burn-out ben ik namelijk eindelijk eens in mijzelf gekeerd en zie ik pas echt goed hoe het nu met Amanda gaat. Niet zo goed. 

En waarom? Daar is niet één antwoord op te geven. Het zijn meerdere aspecten die dit hebben veroorzaakt, maar dankzij mijn psycholoog weet ik wel uit te vinden wat daarin de aspecten zijn die ik wel zelf onder controle heb. Zoals mijn streef naar perfectie. Ik wil de perfecte vrouw zijn, de perfecte moeder en perfecte echtgenoot wetende dat ik nooit aan dit beeld zal voldoen. Ik ben ergens de blog begonnen omdat mij dit liet inzien dat ik zeker niet de enige was en dat om mijn (zoals ik het noem) inner-loedermoeder te omarmen. Maar onderweg, door alle zogenaamde perfecte plaatjes en verhaaltjes ben ik haar ergens kwijt geraakt. Tijd om haar eens terug te vinden en dit keer voor goed!

Ik ben een tijd geleden een Imperfectie Challenge aangegaan en moet zeggen nu inmiddels bijna twee weken verder ben ik pas bezig met stap 2. Maar goed, ik ben er wel mee bezig om mijzelf toch ergens in die drukte ook aandacht te geven.

"Hoe voel je je eigen als je je beste versie van jezelf voelt? Als je de perfecte vrouw, perfecte moeder bent? Dus niet hoe je jezelf als de beste versie van jezelf voorstelt. Maar enkel en alleen het gevoel wat hierbij op komt in jezelf. En schrijf dit op tot je het belletje hoort (daarvoor moet je dus even de app How About Mom instaleren op je telefoon en de Imperfectie Challenge aanklikken)." Dit was stap 2 van de Challenge en dit is wat ik typte (hou niet zo van schrijven):

"Ik voel mij tot rust en gelukkig. Ik voel mij in controle, dingen lopen zoals ik ze voor ogen had. Ik voel me fit en gezond."

Focus je op dit gevoel. Je bent al dit gevoel. Kijk in stress-situaties minder naar het oplossen van het probleem, maar probeer terug te gaan naar dit gevoel. Dat heb ik dus geprobeerd. Moet zeggen duurde soms even voordat ik besefte dat ik mij in zo'n situatie bevond. Want dat is het ook. Je raakt op gegeven moment het moment kwijt waar het 'mis gaat'. Dat moment moet je weer leren herkennen. En ook al lukt het mij nog niet helemaal, ben ik allang blij dat ik eens stil sta om te beseffen hoe het mijzelf gaat. Wat alles met mij doet. Nu ik dit zo terug lees, vind ik mijzelf erg egoïstisch klinken. Moet je nagaan. Het voelt niet meer 'als normaal' om aan mijzelf te denken. En hoe dat nu toch komt? Inderdaad ook wel een beetje de maatschappelijke verwachtingen bij een vrouw/moeder maar vooral door mezelf. Ik ben zo streng voor mezelf. Tijd om wat liever voor mijzelf te zijn. Tijd voor wat meer tijd voor mezelf.

Foto gemaakt door Remco Wesseluis


Reacties

Populaire posts van deze blog

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur

Alles over de vloer halen

Dat een verhuizing niet gemakkelijk is, had ik mij ook wel bedacht. Maar dat er dan meteen weer zoveel tegenslagen en nare omstandigheden eromheen zouden plaatsvinden, daar had ik mijzelf niet geestelijk op voorbereid. Niet dat ik dat had kunnen doen als ik het wel had geweten overigens. Want niets gaat bij ons zonder strijd. Dus ook deze verhuizing niet.  En dan hebben we nog niet eens tegenslagen gehad met de verhuizing zelf. Nu hoop ik alleen niet dat ik ons gejinxt hebt hiermee. Maar wat betreft het opknappen van de nieuwe woning, hebben we het wel heel gemakkelijk gehad. We hoefden in ieder geval niets te verbouwen. Enige tegenslag was dat we toch moesten behangen in plaats van alle muren sauzen, wat we eigenlijk voor ogen hadden. Maar als dat het ergste is valt het wel mee dus.  Eerste inspectie Nu moeten we ons vooral gaan focussen op onze oude woning. Deze moet natuurlijk in zijn oorspronkelijke staat weer achter gelaten worden. Nu hebben wij het iets gemakkelijker gelukkig ge

Ik zag zijn ogen wegdraaien en ik dacht dit is het

Een doodnormale zondag. Ik had wat huishoudelijke taken gedaan, ontbeten met de kleintjes en de hond uitgelaten. Onze tiener was inmiddels ook uit zijn slaap ontwaakt. Die zal vast wel weer tot de late uurtjes met zijn vrienden online hebben zitten gamen. Maar ach, het is weekend. Dan mag dat.  Ik was van plan boodschappen te halen met hem erbij want dan komt hij tenminste ook buiten de deur. Dat is best een behoorlijke prestatie bij tieners kan ik je vertellen. Hij was eindelijk aangekleed, had twee boterhammen achter zijn mik en we waren klaar om te gaan. De jongste was al heel de ochtend opstandig maar ook dat was niks nieuws. Ik stuurde mijn tiener naar binnen om zijn fles te vullen voor onderweg en zette hem in de kinderwagen die ik eigenlijk alleen maar mee had om de boodschappen wat makkelijker mee te vervoeren. Manlief lag nog in bed en zou zo naar ons oude huis gaan waar de achtertuin nog steeds afgemaakt moet worden. Door alle tegenslagen en het vele moeten werken was dit er