De mensen die mij kennen zullen vast schrikken bij het horen van het woord 'diët' bij mij. Maar laat mij jullie gerust stellen, dit diët is niet om af te vallen, maar juist om bij te komen.
Jarenlang vecht ik al met een strijd om er kilootjes bij te krijgen. Daar waar menig moeder om mij heen probeert af te vallen, valt mijn strijd een beetje in het niets. Want er valt voor mij toch niets te klagen? Alles wat ik at, zo ongezond/vet mogelijk, niks mocht baten. Geen grammetje kwam eraan. "Heerlijk toch?" zal je vast denken.. Nou nee, het is iets waar ik al heel mijn leven last van heb.
Wat heeft dit met loedermoeder te maken? Nou die ongezonde levensstijl.. boterhammen met zoet beleg, wit brood, pakken sap, siroop.. Veel fast food. Dat gaf ik dus ook door aan mijn jongens. Want die bouw, die hebben ze toch echt hetzelfde als mama. Althans mijn oudste zoon sowieso. Bij mijn jongste zie ik nog hoop. Die kan best een beer van een vent gaan worden dalijk.
Mijn gewicht begon pas echt een probleem te vormen toen ik naar de middelbare school ging. Ik kreeg mijn eerste menstruele periode en die viel niet goed. De pijn was zo heftig voor mijn lichaam dat ik ervan flauw viel. Mijn vriendinnen werd toen gevraagd door leraren om mij in de gaten te houden als ik naar het toilet ging. Er werd als het ware mij een eetprobleem aangepraat. Wat voelde dat ellendig zeg! Dat is mij dan ook altijd bijgebleven.
Toen ik dan ook na mijn zwangerschappen zo dun bleef, kreeg ik daar vaak opmerkingen op. Hoe ik dat dan wel niet voor elkaar had gekregen. En sommige zelfs nog minder fijn. Zo dun als ik was, was niet goed hoor. En als je zoiets zo vaak aanhoort, doet dat toch wel wat met je. Want als zovelen het zeggen, dan zal er vast een kern van waarheid in zitten toch?
Nu ik zwanger ben van mijn derde zoon kwam dit ter sprake bij de verloskundige en kreeg ik een diëtiste toegewezen, Priscilla Tasche. Ik wist niet zo goed wat ervan te vinden. Het klonk een beetje raar. Ik en naar een diëtiste gaan. Ik denk dat het vooral is omdat we diëten toch alleen maar associëren met afvallen. Maar nee, ik ben de strijd aangegaan om bij te komen. Nu zal dit niet zo lastig zijn tijdens mijn zwangerschap. Die periodes vond ik altijd heerlijk. Want dan kwam ik eindelijk eens wat kilootjes aan! Bizar eigenlijk hoe je zo kan gaan denken.
Wat mij nog wel het meeste opgevallen is, dat mensen weinig kennis hebben op het gebied van eten. Als ik een hele bak aardbeien naar binnen werk krijg ik te horen "Geen wonder dat je niet aankomt". Alsof je alleen aan kan komen van een grote hoeveel troep eten. Of tegenstrijdig: als ik een grote hamburger naar binnen aan het werken ben "Ja jij kan het hebben". Alsof fastfood voor mij wél goed is. Je zit er vaak sneller door vol en heb weinig tot niks aan wat je naar binnen aan het werken bent.
Het is soms ook alsof als je dun bent, ze wel alles kunnen zeggen. Alsof niks jou kan kwetsend, want jij bent immers dun. Dat je BMI te laag is waardoor je sneller en heftiger ziek bent, dat je vaak uitgeput bent omdat je gewoonweg een energietekort hebt, dat je niet in bikini wilt lopen omdat je je ribben kan tellen... Dat word even allemaal vergeten. Nee mensen laat mij jullie even duidelijk maken, dun zijn is niet zo geweldig als het lijkt. Doe mij maar een gezond lijf met wat vetjes eraan. En een maatschappij die zich gewoon lekker bemoeid met zijn of haar eigen lichaam. Maar ik denk dat dat laatste wat lastiger zal worden. Mensen hebben hoe dan ook altijd een mening en vaak geen blad voor de mond om zichzelf in te houden. Het enige wat je kan doen is je focussen op jezelf. Als jij maar lekker in je vel zit en die wijsheid doorgeven aan je kinderen. Niet dat de boterhammen met chocopasta nu van het menu verdwenen zijn hoor! Maar zo nu en dan een plakje kaas of worst om het af te wisselen. Dat doen we nu wel! Of een lekker bakje fruit als tussendoortje. Mama dan met yoghurt en muesli. Alles voor die extra koolhydraten!
Jarenlang vecht ik al met een strijd om er kilootjes bij te krijgen. Daar waar menig moeder om mij heen probeert af te vallen, valt mijn strijd een beetje in het niets. Want er valt voor mij toch niets te klagen? Alles wat ik at, zo ongezond/vet mogelijk, niks mocht baten. Geen grammetje kwam eraan. "Heerlijk toch?" zal je vast denken.. Nou nee, het is iets waar ik al heel mijn leven last van heb.
Wat heeft dit met loedermoeder te maken? Nou die ongezonde levensstijl.. boterhammen met zoet beleg, wit brood, pakken sap, siroop.. Veel fast food. Dat gaf ik dus ook door aan mijn jongens. Want die bouw, die hebben ze toch echt hetzelfde als mama. Althans mijn oudste zoon sowieso. Bij mijn jongste zie ik nog hoop. Die kan best een beer van een vent gaan worden dalijk.
Mijn gewicht begon pas echt een probleem te vormen toen ik naar de middelbare school ging. Ik kreeg mijn eerste menstruele periode en die viel niet goed. De pijn was zo heftig voor mijn lichaam dat ik ervan flauw viel. Mijn vriendinnen werd toen gevraagd door leraren om mij in de gaten te houden als ik naar het toilet ging. Er werd als het ware mij een eetprobleem aangepraat. Wat voelde dat ellendig zeg! Dat is mij dan ook altijd bijgebleven.
Toen ik dan ook na mijn zwangerschappen zo dun bleef, kreeg ik daar vaak opmerkingen op. Hoe ik dat dan wel niet voor elkaar had gekregen. En sommige zelfs nog minder fijn. Zo dun als ik was, was niet goed hoor. En als je zoiets zo vaak aanhoort, doet dat toch wel wat met je. Want als zovelen het zeggen, dan zal er vast een kern van waarheid in zitten toch?
Nu ik zwanger ben van mijn derde zoon kwam dit ter sprake bij de verloskundige en kreeg ik een diëtiste toegewezen, Priscilla Tasche. Ik wist niet zo goed wat ervan te vinden. Het klonk een beetje raar. Ik en naar een diëtiste gaan. Ik denk dat het vooral is omdat we diëten toch alleen maar associëren met afvallen. Maar nee, ik ben de strijd aangegaan om bij te komen. Nu zal dit niet zo lastig zijn tijdens mijn zwangerschap. Die periodes vond ik altijd heerlijk. Want dan kwam ik eindelijk eens wat kilootjes aan! Bizar eigenlijk hoe je zo kan gaan denken.
Wat mij nog wel het meeste opgevallen is, dat mensen weinig kennis hebben op het gebied van eten. Als ik een hele bak aardbeien naar binnen werk krijg ik te horen "Geen wonder dat je niet aankomt". Alsof je alleen aan kan komen van een grote hoeveel troep eten. Of tegenstrijdig: als ik een grote hamburger naar binnen aan het werken ben "Ja jij kan het hebben". Alsof fastfood voor mij wél goed is. Je zit er vaak sneller door vol en heb weinig tot niks aan wat je naar binnen aan het werken bent.
Het is soms ook alsof als je dun bent, ze wel alles kunnen zeggen. Alsof niks jou kan kwetsend, want jij bent immers dun. Dat je BMI te laag is waardoor je sneller en heftiger ziek bent, dat je vaak uitgeput bent omdat je gewoonweg een energietekort hebt, dat je niet in bikini wilt lopen omdat je je ribben kan tellen... Dat word even allemaal vergeten. Nee mensen laat mij jullie even duidelijk maken, dun zijn is niet zo geweldig als het lijkt. Doe mij maar een gezond lijf met wat vetjes eraan. En een maatschappij die zich gewoon lekker bemoeid met zijn of haar eigen lichaam. Maar ik denk dat dat laatste wat lastiger zal worden. Mensen hebben hoe dan ook altijd een mening en vaak geen blad voor de mond om zichzelf in te houden. Het enige wat je kan doen is je focussen op jezelf. Als jij maar lekker in je vel zit en die wijsheid doorgeven aan je kinderen. Niet dat de boterhammen met chocopasta nu van het menu verdwenen zijn hoor! Maar zo nu en dan een plakje kaas of worst om het af te wisselen. Dat doen we nu wel! Of een lekker bakje fruit als tussendoortje. Mama dan met yoghurt en muesli. Alles voor die extra koolhydraten!
Reacties
Een reactie posten