Gisteren zijn wij met ons gezin naar Batavialand geweest. Moeders had weer (heel cheap ass) gratis kaarten weten te bemachtigen met een actie bij de Kruidvat. Alleen was ik uiteraard weer te laat met het activeren van die krengen! Gelukkig met een hele hoop e-mailcontact heb ik het toch nog voor elkaar gekregen.
We hadden geen idee wat we bij dit uitstapje moesten voorstellen, maar met het woord 'museum' kreeg ik al de kriebels. Met een 9-jarige ADHD-er is dat al best pittig. Gooi daar nog een 3-jarige peuter bij en de uitdaging is compleet!
Dan kwam punt nummer 2 er nog bij: anderhalf uur zo ongeveer in de auto zitten met die twee. Het eerste half uurtje ging nog wel. Ze waren beiden blij en opgewonden want we gingen een dagje erop uit. Maar na dat half uurtje begon de verveling toch wel toe te slaan. Terwijl onze oudste zat te zeuren dat hij honger en dorst had, begon de jongste al te jengelen. Zo lang stil zitten is voor hem helemaal niks! 2 seconden thuis op de bank zitten is al heel wat, laat staan zo'n lange autorit.
Och, we hebben het weer overleefd. Beetje geërgerd kwamen we er aan, maar uiteindelijk na tien keer te hebben herhaald "Niet rennen, niet aanzitten", ging het toch wel goed. Wel fijn dat ze ook echt veel rekening hebben gehouden met kinderen daar. Het deed mij een beetje aan het Maritiem Museum denken waar ik vroeger als kind ook de grootste lol had. Het was dan ook heerlijk om onze oudste zoon eens heerlijk te zien spelen als een echt kind, in plaats van hem met een controller of telefoon in zijn hand te zien.
Enig groot verschil met het Maritiem Museum was De Batavia. Een geweldig mooie reconstructie van het 17e eeuwse spiegelretourschip. Dat was toch wel erg imponerend! Zelfs voor mij en mijn man. Ondanks mijn hoogtevrees via die verschrikkelijke hoge trap het schip op geklommen om er vervolgens achter te komen wat de reden was dat vrouwen, nou ja vooral zwangere vrouwen, niet het schip op mochten. Mooi om te zien, maar iedere dag zulke klimpartijen en door kleine openingen heen kruipen en bukken voor het lage plafond. Nee niks voor mij! Uitgeput ging ik naast een andere moeder zitten die het ook even voor gezien hield.
Na het uitstapje besloten we nog even door Batavia Stad heen te lopen. Befaamd van horen zeggen, maar had het zelf nog nooit gezien. Leuke schattige winkels en uiteraard outlets met merkkleding. Alhoewel dat laatste mij vrij weinig doet eerlijk gezegd. Ik liep dan ook onopgemaakt in mijn makkelijkste kleding, met dikke pens en opgezwollen hoofd tussen de massa's 'net geklede' ofwel 'stylish geklede' mensen. Voelde me er dan ook compleet niet thuis. Ergens midden op een plein stonden er bedriegertjes. Van die kleine waterfonteintjes die uit de vloer omhoog schieten. De ogen van onze kids keken ons vragend aan. Ja hup, ga maar. Kan mama even zitten.
Wat een lol hadden die twee. Helemaal zeikersnat met de grootste glimlach, van geloof ik de hele dag, op hun gezicht. Je zag andere kindjes uit de winkels komen die meegesleept waren om te winkelen. Zodra ze de bedriegertjes zagen begonnen hun gezichten te glunderen. Maar nog voor ze zich konden wagen aan dit avontuur werd er door iedere moeder, vader, opa of oma al meteen keihard "Nee!" geroepen. Die glundering in hun gezicht veranderde al gauw in een droevig gezicht en ze sjokten weer verder met hun familie nog meer winkels in. Wat een sneu gezicht! Als je dan toch je kind meesleurt naar zoiets oersaais neem dan een extra setje kleding mee zoals wij, of koop een nieuw setje kleding. Je bent daar toch al om te winkelen! Soms vraag ik me af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Velen zijn volgens mij vergeten dat ze zelf ook kind zijn geweest en hoe dat was. Nou ben ik blij dat ik als loedermoeder in mijn zondagskloffie met mijn kinderen in tweedehandskleding lekker kind laat zijn! Wees jij maar gewoon lekker kind hoor schat, groot word je al snel genoeg!
We hadden geen idee wat we bij dit uitstapje moesten voorstellen, maar met het woord 'museum' kreeg ik al de kriebels. Met een 9-jarige ADHD-er is dat al best pittig. Gooi daar nog een 3-jarige peuter bij en de uitdaging is compleet!
Dan kwam punt nummer 2 er nog bij: anderhalf uur zo ongeveer in de auto zitten met die twee. Het eerste half uurtje ging nog wel. Ze waren beiden blij en opgewonden want we gingen een dagje erop uit. Maar na dat half uurtje begon de verveling toch wel toe te slaan. Terwijl onze oudste zat te zeuren dat hij honger en dorst had, begon de jongste al te jengelen. Zo lang stil zitten is voor hem helemaal niks! 2 seconden thuis op de bank zitten is al heel wat, laat staan zo'n lange autorit.
Och, we hebben het weer overleefd. Beetje geërgerd kwamen we er aan, maar uiteindelijk na tien keer te hebben herhaald "Niet rennen, niet aanzitten", ging het toch wel goed. Wel fijn dat ze ook echt veel rekening hebben gehouden met kinderen daar. Het deed mij een beetje aan het Maritiem Museum denken waar ik vroeger als kind ook de grootste lol had. Het was dan ook heerlijk om onze oudste zoon eens heerlijk te zien spelen als een echt kind, in plaats van hem met een controller of telefoon in zijn hand te zien.
Na het uitstapje besloten we nog even door Batavia Stad heen te lopen. Befaamd van horen zeggen, maar had het zelf nog nooit gezien. Leuke schattige winkels en uiteraard outlets met merkkleding. Alhoewel dat laatste mij vrij weinig doet eerlijk gezegd. Ik liep dan ook onopgemaakt in mijn makkelijkste kleding, met dikke pens en opgezwollen hoofd tussen de massa's 'net geklede' ofwel 'stylish geklede' mensen. Voelde me er dan ook compleet niet thuis. Ergens midden op een plein stonden er bedriegertjes. Van die kleine waterfonteintjes die uit de vloer omhoog schieten. De ogen van onze kids keken ons vragend aan. Ja hup, ga maar. Kan mama even zitten.
Wat een lol hadden die twee. Helemaal zeikersnat met de grootste glimlach, van geloof ik de hele dag, op hun gezicht. Je zag andere kindjes uit de winkels komen die meegesleept waren om te winkelen. Zodra ze de bedriegertjes zagen begonnen hun gezichten te glunderen. Maar nog voor ze zich konden wagen aan dit avontuur werd er door iedere moeder, vader, opa of oma al meteen keihard "Nee!" geroepen. Die glundering in hun gezicht veranderde al gauw in een droevig gezicht en ze sjokten weer verder met hun familie nog meer winkels in. Wat een sneu gezicht! Als je dan toch je kind meesleurt naar zoiets oersaais neem dan een extra setje kleding mee zoals wij, of koop een nieuw setje kleding. Je bent daar toch al om te winkelen! Soms vraag ik me af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Velen zijn volgens mij vergeten dat ze zelf ook kind zijn geweest en hoe dat was. Nou ben ik blij dat ik als loedermoeder in mijn zondagskloffie met mijn kinderen in tweedehandskleding lekker kind laat zijn! Wees jij maar gewoon lekker kind hoor schat, groot word je al snel genoeg!
Reacties
Een reactie posten