Oké moeders, vandaag had ik het dan. Een moeder-systeem overload. Je weet wel zo'n moment dat je het allemaal niet meer trekt. Je niet weet of je moet gillen of huilen. Nou ik deed het beiden. Momenteel ondervinden we veel problemen thuis. Financieel en met elkaar.. het werkt even niet. De tafelpoten zijn kapot.
Ik moest een document opzoeken, maar sinds een lange tijd is onze financiële administratie ontploft. Dat document was van belang en moest ik echt vandaag vinden. Dus alles bij elkaar geraapt om het uit te zoeken en aan de slag dan maar.
Onze jongste Tyler, 2 jaar oud, had andere plannen. Hij wilde aandacht en dat snap ik wel want de laatste tijd ben ik alleen maar bezig met het hele huis opruimen en schoonmaken. Geloof me, het is echt nodig. Maar probeer een 2-jarige daar maar eens van te overtuigen. En dit doet hij altijd hoor, als ik ergens mee bezig ben in het huishouden. Maar goed, klinkt voor jullie waarschijnlijk heel herkenbaar.
Hij stopte speelgoed in de waterbak van de hond, ging een kunstwerk maken van krijt op de salontafel, vond het leuk om zijn potje op te tillen waardoor zijn (ben zo trots als een pauw hoor) plasje over de hele wc vloer terecht kwam en vond de mappen die ik aan het ordenen was een perfecte plek om te gaan spelen met zijn auto's. En dat allemaal terwijl de oudste vrolijk in zijn eigen wereld zat in zijn telefoon. Prima, maar even wat ik niet kon gebruiken op dat moment. Dus aan de oudste gevraagd of hij zijn broertje even kon vermaken en nog geen 2 min. of meneer vond het leuk om een auto naar zijn broer's gezicht te gooien.
Error. Error. Error. Moeder-systeem overload.
Maar nog nooit heb ik zoveel begrip gezien in mijn jongens hun ogen. Mijn tranen gingen echt door merg en been bij hen. En in dat moment vond ik rust. Kwam ik weer bij. Het was ook een ontlading van mijn gevoelens die ik zo diep verborgen hou van hun omdat ik wil dat ze gewoon kind kunnen zijn en kunnen genieten. Maar is het eigenlijk wel nodig? Zo zien ze dat ook wij emoties hebben. Dat ook wij het soms niet trekken. Het is hoe je er daarna mee omgaat. Ik ben rustig gaan praten met Jason. En Tyler.. Die heb ik gewoon zo'n dikke knuffel gegeven totdat hij bijna geen adem kon halen. Hij aait altijd over mijn hoofd en langs mijn wang dan. Echt een hartbrekend gevoel!
Ik ben rustig verder gaan zoeken naar het document en heb het gevonden. De jongens hebben lief gespeeld samen daarna en ik ben alle papierwerk gaan opruimen. Toen lekker de tv aangezet voor de jongste, oudste weer op zijn telefoon en ik met een gezichtsmasker en voetjes in een voetenbad, gaan relaxen.
Mijn moeder kwam de jongens ophalen, want ze blijven vrijdags altijd slapen omdat ik moet werken zaterdag en hoorde de oudste zeggen tegen oma "het was leuk vandaag bij mama, oma". Oh wow, je hebt het goed gedaan mama. Je hebt het goed gedaan. Yes!
Ik moest een document opzoeken, maar sinds een lange tijd is onze financiële administratie ontploft. Dat document was van belang en moest ik echt vandaag vinden. Dus alles bij elkaar geraapt om het uit te zoeken en aan de slag dan maar.
Onze jongste Tyler, 2 jaar oud, had andere plannen. Hij wilde aandacht en dat snap ik wel want de laatste tijd ben ik alleen maar bezig met het hele huis opruimen en schoonmaken. Geloof me, het is echt nodig. Maar probeer een 2-jarige daar maar eens van te overtuigen. En dit doet hij altijd hoor, als ik ergens mee bezig ben in het huishouden. Maar goed, klinkt voor jullie waarschijnlijk heel herkenbaar.
Hij stopte speelgoed in de waterbak van de hond, ging een kunstwerk maken van krijt op de salontafel, vond het leuk om zijn potje op te tillen waardoor zijn (ben zo trots als een pauw hoor) plasje over de hele wc vloer terecht kwam en vond de mappen die ik aan het ordenen was een perfecte plek om te gaan spelen met zijn auto's. En dat allemaal terwijl de oudste vrolijk in zijn eigen wereld zat in zijn telefoon. Prima, maar even wat ik niet kon gebruiken op dat moment. Dus aan de oudste gevraagd of hij zijn broertje even kon vermaken en nog geen 2 min. of meneer vond het leuk om een auto naar zijn broer's gezicht te gooien.
Error. Error. Error. Moeder-systeem overload.
Maar nog nooit heb ik zoveel begrip gezien in mijn jongens hun ogen. Mijn tranen gingen echt door merg en been bij hen. En in dat moment vond ik rust. Kwam ik weer bij. Het was ook een ontlading van mijn gevoelens die ik zo diep verborgen hou van hun omdat ik wil dat ze gewoon kind kunnen zijn en kunnen genieten. Maar is het eigenlijk wel nodig? Zo zien ze dat ook wij emoties hebben. Dat ook wij het soms niet trekken. Het is hoe je er daarna mee omgaat. Ik ben rustig gaan praten met Jason. En Tyler.. Die heb ik gewoon zo'n dikke knuffel gegeven totdat hij bijna geen adem kon halen. Hij aait altijd over mijn hoofd en langs mijn wang dan. Echt een hartbrekend gevoel!
Ik ben rustig verder gaan zoeken naar het document en heb het gevonden. De jongens hebben lief gespeeld samen daarna en ik ben alle papierwerk gaan opruimen. Toen lekker de tv aangezet voor de jongste, oudste weer op zijn telefoon en ik met een gezichtsmasker en voetjes in een voetenbad, gaan relaxen.
Mijn moeder kwam de jongens ophalen, want ze blijven vrijdags altijd slapen omdat ik moet werken zaterdag en hoorde de oudste zeggen tegen oma "het was leuk vandaag bij mama, oma". Oh wow, je hebt het goed gedaan mama. Je hebt het goed gedaan. Yes!
Reacties
Een reactie posten