Doorgaan naar hoofdcontent
Welkom op mijn blog. Het duurde even, en een burn-out verder, om te beseffen dat ik een (zoals ze dat tegenwoordig zeggen) 'loedermoeder' ben. Zo'n moeder die net even niet het 'juiste' doet volgens de mama-handboek.

Althans, ik geloof niet dat er zoiets bestaat, de juiste manier van moeder zijn. Maar ik vind het wel leuk om over mijn ervaring als moeder te schrijven en dit met jullie te delen.

Wie ben ik? Mijn naam is Amanda Visscher, ben 28 jaar, vrouw van Rick, 31 jaar, moeder van twee jongens: Jason, 8 jaar en Tyler, 2 jaar. Nog een extraatje: mijn man heeft ADHD en onze oudste zoon is ook gediagnosticeerd met ADHD met een vorm van Autisme. Daarnaast heeft onze terrorpeuter nu ook al bepaalde trekjes waarin ik het spiegelbeeld van zijn vader ziet. Labels, ook weer zoiets. Ik wil ze niet geven, maar het maakt het zo verdomd makkelijker om te weten waar je aan toe bent. Maar goed, dat is een verhaal voor later. Mits jullie mijn verhalen willen volgen althans.

Amanda is ook nog een persoon naast vrouw en moeder van. Ze is creatief, freelance (kunst)model, fotografe, zingt daarnaast nog en tada! Ze schrijft!

Ik hoop dat jullie het leuk vinden om mijn avonturen als loedermoeder te volgen, net zo leuk als ik het vind om ze met jullie te delen!

Fijne zondag!

Amanda


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Als de roze wolk een grijze blijkt

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16...
Een reactie posten
Meer lezen

Je hebt onze hulp niet nodig

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s...
Een reactie posten
Meer lezen

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur...
Een reactie posten
Meer lezen