Doorgaan naar hoofdcontent

Dank U Sinterklaasje!

Welke moeder gebruikt het nu niet? "Vraag maar aan Sinterklaas" of "Ik zou maar luisteren, want anders krijg je niks in je schoen hoor" en nog meer van die zinnen.

Het is een zwaar, druk, chaotisch moment zo in december waar ook nog Kerst om de hoek komt kijken, maar oh wat ben ik u dankbaar Sinterklaas! Want een (heerlijke) paar weken, heb ik iets waardoor ik heel even rust heb als moeder. Waardoor de kinderen even wél luisteren. Chantage wat ook echt werkt en niet slecht is voor hun gebit (zoals snoep; "Als je lief bent, krijg je een suprise-ei", argh wat heb ik een hekel aan al dat snoep bij de kassa!) of voor je portemonnee (zoals speelgoed: wetende dat je er thuis duizenden exemplaren van heb liggen, maar toch maar dat speeltje kopen om van het gebler af te zijn).

Het enige waar ik dan geen ene malle moer van begrijp zijn surprises! Dat is toch gewoon weer zo'n onderlinge competitie tussen (voornamelijk) moeders om te laten zien hoe creatief en betrokken je wel niet bent voor je kinderen. Het is schooltijd all over again! Laten zien hoe je iemand bent die je helemaal niet bent. Niet iedereen is creatief. Kijk ik toevallig wel en vind het ook heel leuk om te doen, maar ik sprak met een mede-loedermoeder die er zwaar tegenop keek. Ze heeft dan wel weer wat leuks in elkaar geflanst, maar toch.. Het is toch wel iets vanuit school, waarvan ik (nogmaals net als de meester- en juffendagcadeautjes) vind dat ze dat soort activiteiten op school horen te doen en niet thuis. Alsof je als moeder niet al genoeg te doen hebt! Al helemaal nu! Daarnaast financieel heb je het ook al zwaar genoeg in deze periode en die surprises zijn weer een schep daar bovenop! En ik denk dat ik voor vele moeders spreek nu!

Dan heb je nog al die commotie rondom dit kinderfeest. Man man man, wat schaam ik mij als ouder tegenover die zogenaamde 'volwassenen'. Zij moeten dan een voorbeeld zijn voor onze kinderen? Want zeg nou zelf alle kinderen kijken op tegen volwassenen, zelfs onbekenden. En nu? Nu word ze veel te jong geleerd wat rascisme is. Of nou ja, eerder hoe ze rascisme creeëren. Want geen kind die zwarte piet ooit in een discriminerende aard heeft gezien voordat de volwassenen daarover begonnen. Nog nooit eerder heb ik een kind het woord rascisme in de mond horen nemen. Is het niet gewoon een vervanging voor pesten, maar dan voor volwassenen? Weet je, die volwassenen die nu boos worden als ik mijn kinderen schmink, diezelfde volwassenen hebben mij vroeger gepest omdat ik blank was. Dus waar hebben we het nu over?

En dan als het onderwerp zo gevoelig ligt, prima dat je als volwassenen onder elkaar het 'uitvecht'. Maar prent het niet als een soort oorlogskreet in kinderen. Dat is vergelijkbaar met een wapen in hun handen stoppen in een oorlogsgebied. Want dat doen jullie nu! Laat de kinderen toch kinderen zijn en blijven, de tijd gaat al zo snel! We kunnen hier als volwassenen onder elkaar toch wel uit komen? Zo niet, dan falen wij massaal als ouders. Het gaat om de kinderen, altijd om de kinderen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als de roze wolk een grijze blijkt

En nee dan heb ik het niet over een postnatale depressie. Alhoewel het niet heel verbazendwekkend zou zijn als dit het gevolg hiervan was geweest of misschien nog zal zijn? Ik heb het wel over geestelijke gezondheidsproblemen en niet die van mijzelf. Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Toevallig viel ik voor een man met geestelijke gezondheidsproblemen. Problemen waarvan diagnostiek en de juiste behandeling ons behoorlijk in de steek heeft gelaten. Het lijkt ook alsof we verdoemd zijn. Niet voor geluk gemaakt. Wat wij samen hebben doorstaan in die 16 jaren, zou ieder ander stel uit elkaar hebben gedreven. En ook al zijn we nu even niet meer naast elkaar. We vechten nog steeds samen! Ik kan niet het hele verhaal in een blog delen. Sterker nog, ik denk zelfs als ik een boek erover zou schrijven, het een dikte van de bijbel zou hebben. Maar we leerden elkaar 16 jaar geleden kennen. En als het echte liefde is, dan weet je dat gewoon. We waren allebei klaar met relaties en zie ons nu 16...

Je hebt onze hulp niet nodig

Van de week deelde ik een bericht in mijn verhaal op mijn socials en man wat ben ik geschrokken van de hoeveelheid persoonlijke berichten die ik hierop kreeg (en nog steeds krijg)! Heel veel lieve ondersteunde berichten, maar ook vervelend genoeg zo veel herkenning. Voor degenen die niet weten waar het over gaat, zal ik het zo beknopt mogelijk uitleggen: Wij zijn een neurodivers gezin bestaande uit vijf (binnenkort zes personen) waarbij bij vier personen uit ons huishouden een diagnose ADHD of ASS is gesteld. Op zich niets mis mee uiteraard. Wij zijn een heel creatief, actief gezin die gewoon net even een extra zetje in de rug nodig heeft bij zaken die voor een neurotypisch persoon niet meer dan normaal zijn, zoals het plannen van hun dag (onze oudste zoon), telefoongesprekken met instanties voeren (mijn man), ondersteuning om miscommunicatie te voorkomen ( ce'st moi ) en leerondersteuning (onze middelste zoon). We hebben zo onze eigen struggles, maar hebben er ook één in gemeen: s...

Als goed nieuws slecht nieuws wordt

"Is dit een verlaat Vaderdagcadeau?" vraagt mijn man terwijl hij een positieve zwangerschapstest aan het uitpakken is. Ik gniffel een beetje lachend "soort van ja". We zitten in de woonkamer bij mijn ouders en staan net op het punt naar een verjaardag te gaan om hierna écht te gaan verhuizen. Het was een beetje sneller dan verwacht, maar ergens ook weer een prachtig moment. "Ja joh, toch raak!". Mijn man heeft eindelijk de zelfgetekende blauw/roze verpakking om het testje open gekregen. Ik had hiervoor een negatieve test maar omdat mijn menstruatie toch uitbleef besloot ik toch maar nog een test te doen en die bleek tóch positief.  Vol geluk zijn we naar de gezellige verjaardag gegaan en daarna (ietwat aan de late kant) naar ons nieuwe huis. Vol vreugde hebben we leuke activiteiten gedaan want mijn vakantie was ook begonnen. Manlief was (en is) nog druk bezig met het oude huis opknappen voor de oplevering en ook in het nieuwe huis moet er nog genoeg gebeur...