Nu de drukte van Kerst, of nou ja eerder de drukte vóór Kerst afgelopen is, gaan we weer naar de alledaagse drukte. In feite is het samenleven met gedragstoornissen in een gezin terwijl jij en je man met PTSS leven, gelijk aan die dagen voor Kerst. Één grote chaos, je wilt wel plezier hebben maar ergens lukt het je nét niet helemaal.
Ik ben zo ongeveer 2 à 3 weken voor de Kerstperiode ziek geworden. Ik had een zware griep te pakken. En als je al geestelijk op instorten staat, komt dat aardig hard aan. Nog harder dan gewoonlijk. Moet zeggen dat deze griep ook wel zwaarder was dan een gewone verkoudheid. Ik hoestte mijn longen kapot. Zo kapot dat ik 4 weken verder met gekneusde ribben thuis zat.
En alsof dat allemaal niet al genoeg was, als klapper op de vuurpijl, ben ik vrijdag flauw gevallen. Althans ik herinner mij niets meer tussen dat ik naar de wc ging en totdat het ambulancepersoneel naast mijn bed stond. Wat een behoorlijke klapper moet ik hebben gemaakt, want mijn ruggenwervel voelt nu net als mijn ribben. En wat een behoorlijke schrik heeft het achter gelaten. Wat was ik blij dat de jongens niet thuis waren. Allemaal plakkers overal om van alles te meten. Bloeddruk, bloedsuiker, hartslag, er werd van alles gemeten. Gelukkig was alles weer redelijk in orde. Nog wel een wat lage bloeddruk, maar niet zo erg dat ik mee moest. Alhoewel het vandaag wel goed ging. Blijf ik, op aandringen van iedereen om me heen (dankjulliewel want ik ben zo stronteigenwijs!), morgen nog thuis.
Wat ik iedereen mee wil geven is dat goed uitzieken echt belangrijk is. En ik merk dat iedereen daar behoorlijk moeite mee heeft. Tegenwoordig is het haast een soort gewoonte geworden om doodziek gewoon lekker door te gaan. Gewoon te gaan werken. Niet lullen maar poetsen. Nou niet doen dus! Pak je rust en word eerst maar eens beter! En dan heb ik het niet alleen over lichamelijk ziek zijn. Maar zeker ook geestelijk. Nu met het ziek zijn en de feestdagen heb ik dagen bij mijn psycholoog gemist. Terwijl die afspraken nu eigenlijk cruciaal waren.
En het klinkt waarschijnlijk cliché, maar nu zo het einde van het jaar nadert, kijk ik terug naar wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt (of beter gezegd; wat ik heb weggedrukt) en waar ik fouten heb gemaakt. Niet waar anderen fouten hebben gemaakt. Niet omdat zij niks fouts hebben gedaan. Maar gewoonweg omdat ik andermans fouten niet kan beïnvloeden. Die van mezelf wel. En daar ga ik aan werken in het aankomende jaar. En niet alleen 2019 maar ook de jaren die daarna komen. Beter op mezelf letten. Alleen doen waar ikzelf invloed op heb. En om mezelf weer op beide benen op de grond te krijgen.
Ik wil dit persoonlijke verhaal met jullie delen, omdat ik duidelijk wil maken wat er kan gebeuren als je 'gewoon maar doorgaat' . Doe het niet. Luister naar je lichaam en naar je geest. Geef het aan! Ook al durf of wil je niet. Gewoon doen! Want zelfs jij kan een keer instorten. Ook al denk je nog zo sterk te zijn. Ook bij de sterksten kan het teveel worden. De enige die je voor de gek houd ben jezelf. En die fout, kom je een keer tegen. Je komt jezelf een keer tegen. Dus doe het gewoon niet. Ga niet 'gewoon maar door'!
Ik ben zo ongeveer 2 à 3 weken voor de Kerstperiode ziek geworden. Ik had een zware griep te pakken. En als je al geestelijk op instorten staat, komt dat aardig hard aan. Nog harder dan gewoonlijk. Moet zeggen dat deze griep ook wel zwaarder was dan een gewone verkoudheid. Ik hoestte mijn longen kapot. Zo kapot dat ik 4 weken verder met gekneusde ribben thuis zat.
Wat ik iedereen mee wil geven is dat goed uitzieken echt belangrijk is. En ik merk dat iedereen daar behoorlijk moeite mee heeft. Tegenwoordig is het haast een soort gewoonte geworden om doodziek gewoon lekker door te gaan. Gewoon te gaan werken. Niet lullen maar poetsen. Nou niet doen dus! Pak je rust en word eerst maar eens beter! En dan heb ik het niet alleen over lichamelijk ziek zijn. Maar zeker ook geestelijk. Nu met het ziek zijn en de feestdagen heb ik dagen bij mijn psycholoog gemist. Terwijl die afspraken nu eigenlijk cruciaal waren.
En het klinkt waarschijnlijk cliché, maar nu zo het einde van het jaar nadert, kijk ik terug naar wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt (of beter gezegd; wat ik heb weggedrukt) en waar ik fouten heb gemaakt. Niet waar anderen fouten hebben gemaakt. Niet omdat zij niks fouts hebben gedaan. Maar gewoonweg omdat ik andermans fouten niet kan beïnvloeden. Die van mezelf wel. En daar ga ik aan werken in het aankomende jaar. En niet alleen 2019 maar ook de jaren die daarna komen. Beter op mezelf letten. Alleen doen waar ikzelf invloed op heb. En om mezelf weer op beide benen op de grond te krijgen.
Ik wil dit persoonlijke verhaal met jullie delen, omdat ik duidelijk wil maken wat er kan gebeuren als je 'gewoon maar doorgaat' . Doe het niet. Luister naar je lichaam en naar je geest. Geef het aan! Ook al durf of wil je niet. Gewoon doen! Want zelfs jij kan een keer instorten. Ook al denk je nog zo sterk te zijn. Ook bij de sterksten kan het teveel worden. De enige die je voor de gek houd ben jezelf. En die fout, kom je een keer tegen. Je komt jezelf een keer tegen. Dus doe het gewoon niet. Ga niet 'gewoon maar door'!
Reacties
Een reactie posten