Wat een ellendig iets dat kerstdiner. Althans, voor de moeders dan. De kinders vinden het geweldig. En daar doe je het dan uiteindelijk voor. Maar damn wat een gedoe!
Voor deze mama helemaal. Want ik heb dus niks bijzonders om mee te geven aangezien wij momenteel leven van voedselpakketten. En wat voel ik mij dan als moeder schuldig zeg! Dan nog te bedenken waar ik de tijd vandaan moet halen! Ik kom nu al amper aan alles toe! En dat precies als je zwaar overspannen bent, onderweg naar herstel.
Allereerst begon het al een paar weken geleden. Ze hadden bedacht om strookjes met verschillende soorten eten te maken en dat de ouders dan maar zo'n strookje mee moesten nemen. Allereerst, heb ik niet eens de tijd om zo'n strookje mee te nemen en dan heb ik nog een zoon die, ook al zou ik het tig keer aangeven, zou vergeten er één mee te nemen. Dat was al punt één waar ik over begon te stressen. Toen bedacht ik me ineens dat ik helemaal niks kon kiezen. Pff, fijn weer dit.
Met volle moed dit aangekondigd in de groepsapp van de klas. En welgeteld één reactie van een moeder die aangaf ook niet iets uit de lijst te kiezen. Dat geeft toch wel aan dat er niet goed genoeg over nagedacht word over de armoede die er is. Er word overal maar vanuit gegaan dat je het maar gewoon kan doen. Armoede kies je nooit voor. En daar mag best over nagedacht worden. Helemaal rondom Kerst.
Gelukkig heb ik hele lieve ouders die mij financieel bij hebben gestaan met welgeteld €0,65 (die we dus al niet eens meer hebben) en hebben gezorgd voor krentenbollen. Maar school, ministerie van Onderwijs, sta toch eens stil bij armoede. Er is zoveel armoede. Niemand die ziet hoeveel gezinnen er naar de voedselbank moeten gaan. Zij zullen dit niet snel laten zien. Zij schamen zich. Dus laat hen zichzelf niet laten schamen en zorg dat het op en door school geregeld word.
En mede-moeders zeg wat terug als ze zegt het niet op de manier te kunnen doen 'zoals het hoort'. Negeer het niet. Omdat je bijv. denkt dat zij dit aan haarzelf te danken heeft. Deze moeder heeft financiële problemen. Jij weet niet waarom. En je hoeft ook niet te weten waarom. Je hoeft haar niet te helpen. Maar zeg wat terug! Negeer haar niet. Geef haar een steuntje door bijv. te zeggen: "Maar dat is toch niet erg. Wat niet kan, kan niet." Zo simpel kan het zijn. Om begrip te tonen. Zo moeilijk is het niet.
Voor deze mama helemaal. Want ik heb dus niks bijzonders om mee te geven aangezien wij momenteel leven van voedselpakketten. En wat voel ik mij dan als moeder schuldig zeg! Dan nog te bedenken waar ik de tijd vandaan moet halen! Ik kom nu al amper aan alles toe! En dat precies als je zwaar overspannen bent, onderweg naar herstel.
Allereerst begon het al een paar weken geleden. Ze hadden bedacht om strookjes met verschillende soorten eten te maken en dat de ouders dan maar zo'n strookje mee moesten nemen. Allereerst, heb ik niet eens de tijd om zo'n strookje mee te nemen en dan heb ik nog een zoon die, ook al zou ik het tig keer aangeven, zou vergeten er één mee te nemen. Dat was al punt één waar ik over begon te stressen. Toen bedacht ik me ineens dat ik helemaal niks kon kiezen. Pff, fijn weer dit.
Met volle moed dit aangekondigd in de groepsapp van de klas. En welgeteld één reactie van een moeder die aangaf ook niet iets uit de lijst te kiezen. Dat geeft toch wel aan dat er niet goed genoeg over nagedacht word over de armoede die er is. Er word overal maar vanuit gegaan dat je het maar gewoon kan doen. Armoede kies je nooit voor. En daar mag best over nagedacht worden. Helemaal rondom Kerst.
Gelukkig heb ik hele lieve ouders die mij financieel bij hebben gestaan met welgeteld €0,65 (die we dus al niet eens meer hebben) en hebben gezorgd voor krentenbollen. Maar school, ministerie van Onderwijs, sta toch eens stil bij armoede. Er is zoveel armoede. Niemand die ziet hoeveel gezinnen er naar de voedselbank moeten gaan. Zij zullen dit niet snel laten zien. Zij schamen zich. Dus laat hen zichzelf niet laten schamen en zorg dat het op en door school geregeld word.
En mede-moeders zeg wat terug als ze zegt het niet op de manier te kunnen doen 'zoals het hoort'. Negeer het niet. Omdat je bijv. denkt dat zij dit aan haarzelf te danken heeft. Deze moeder heeft financiële problemen. Jij weet niet waarom. En je hoeft ook niet te weten waarom. Je hoeft haar niet te helpen. Maar zeg wat terug! Negeer haar niet. Geef haar een steuntje door bijv. te zeggen: "Maar dat is toch niet erg. Wat niet kan, kan niet." Zo simpel kan het zijn. Om begrip te tonen. Zo moeilijk is het niet.
Reacties
Een reactie posten