Iedere moeder hoort het wel: je moet eerst goed voor jezelf zorgen voordat je voor anderen kan zorgen. Want moeders, geef nou eerlijk toe, we nemen veel op ons bordje. Maar hoe zorg je dan voor jezelf als je daar haast geen moment voor lijkt te hebben?
Je hebt je werk, je kids, je huishouden, je man die ook een beetje aandacht wilt zo nu en dan. Ik mag blij zijn als ik paar minuten op de wc kan zitten alleen in alle rust! Zelfs nu ik dit typ, heb ik meerdere malen dit weg moeten leggen omdat mijn jongste weer wat had uitgevreten, zoals bijvoorbeeld het zoutvaatje leeggooien op zijn bed!
Ik moest maar meer tijd met mijn gezin spenderen, want in de tijd dat ik (egoïstisch) mijn creativiteit erop los liet als model en fotografe werd mij verteld dat ik mijn gezin verwaardloosde. Ik weet het, je moet niet luisteren naar anderen. Daar gaan we weer. Maar ik ervaar nu dus dat ik het gewoon niet meer kan. Ik kan even geen mama zijn, ik kan even geen vrouw-van zijn, ik kan even geen medewerker zijn. Ik kan het even allemaal niet. Het word me allemaal even teveel. En ook al zegt iedereen te denken het te begrijpen, toch is echt begrip er niet. Toch blijven alle afspraken doorgaan, moet ik van alles op school in de gaten blijven houden. Toch moet ik naar afspraken, iedere week sta ik vollop ingepland op mijn enige vrije dag(en). Ook al heb ik ondersteuning (voordat iedereen massaal gaat reageren hulp te zoeken) moet ik nog teveel zelf doen wat ik nu gewoonweg niet meer aan kan.
En dan hoor je mensen "waarom ga je niet in de ziektewet?" Ja en dan? Thuis zitten! Haha! Nee dankje, ik ben nu tegenwoordig zelfs liever op mijn werk. Mag ik dat even zeggen als moeder? Ook al heb ik zeker echt mijn leuke momenten met hen, deze mama staakt even. Deze mama gaat even helemaal niks meer doen. Deze mama gaat even lekker haar serie kijken en de boel de boel laten. Deze mama gaat even een 3-urige douche nemen terwijl ze haar hele Spotify lijst meeblerd. Deze mama gaat even lekker gewoon wél de hele avond in haar mobieltje haar hele Facebook- en Instagram-nieuwsoverzicht bekijken. En waarom? Omdat deze mama de rest van de tijd alles voor iedereen doet. Omdat deze vrouw ook op zichzelf een persoon is. Met haar behoeftes. Omdat deze vrouw/moeder inderdaad beter voor haarzelf moet zorgen.
En ook al hoor ik iedereen al (hardop) denken, het interesseert mij niet meer! Want waar zijn hun helpende handen? Juist ja, nergens. Iedereen heeft altijd wat te zeggen, al helemaal over loedermoeders. Maar niemand die ze een handje mee helpt. Niemand die je even mee helpt als ze zien dat je het moeilijk hebt. Logisch ook, want iedereen heeft zijn eigen leven, eigen verantwoordelijkheden. Maar mede-moeders, oordeel dan ook niet over die moeder waar het even niet allemaal zo gaat 'zoals het hoort'. Heb begrip voor die moeder. En vertel haar niet voor de miljoenste keer dat haar huishouden verslonst is, dat haar kinderen er niet verzorgd uit zien. Deze mama heeft het zwaar. Vertel haar wat ze wel goed doet. Motiveer haar. Want dat heeft zij nu nodig. Neem haar mee voor een avondje uit, nodig haar uit voor een kop koffie om lekker even te kletsen. Vriendelijkheid, begrip en vooral even geen verplichtingen. Dat zijn nu even de sleutelwoorden. Laat haar even zichzelf oplappen. Snap dat ze af en toe bot zal reageren, ze heeft het immers zwaar. Ze is kapot. Begrijp ook dat ze geen besef heeft van tijd, nodig haar uit, zij weet amper dat ze leeft. Ze overleeft.
Er is PTSS vastgesteld bij mij. Ik ben hard bezig mijzelf op te lappen. En ja ik ga daar op deze manier mee om (ook al heb ik een goede psychologe en sta ik op de lijst om EMDR te krijgen); ik schrijf het van mij af. Daarmee hoop ik ook anderen te inspireren om hetzelfde te doen. Niet perse te schrijven, maar wel een manier te zoeken om even tot rust te komen. Niet zoals iedereen zegt "gewoon verder te gaan". Want dat kan niet! Soms kan je niet "gewoon" verder gaan! Soms moet je eerst even pauzeren. Soms moet je eerst even voelen, ervaren, rusten. En dat is oké, mama! Het is oké!
Je hebt je werk, je kids, je huishouden, je man die ook een beetje aandacht wilt zo nu en dan. Ik mag blij zijn als ik paar minuten op de wc kan zitten alleen in alle rust! Zelfs nu ik dit typ, heb ik meerdere malen dit weg moeten leggen omdat mijn jongste weer wat had uitgevreten, zoals bijvoorbeeld het zoutvaatje leeggooien op zijn bed!
Ik moest maar meer tijd met mijn gezin spenderen, want in de tijd dat ik (egoïstisch) mijn creativiteit erop los liet als model en fotografe werd mij verteld dat ik mijn gezin verwaardloosde. Ik weet het, je moet niet luisteren naar anderen. Daar gaan we weer. Maar ik ervaar nu dus dat ik het gewoon niet meer kan. Ik kan even geen mama zijn, ik kan even geen vrouw-van zijn, ik kan even geen medewerker zijn. Ik kan het even allemaal niet. Het word me allemaal even teveel. En ook al zegt iedereen te denken het te begrijpen, toch is echt begrip er niet. Toch blijven alle afspraken doorgaan, moet ik van alles op school in de gaten blijven houden. Toch moet ik naar afspraken, iedere week sta ik vollop ingepland op mijn enige vrije dag(en). Ook al heb ik ondersteuning (voordat iedereen massaal gaat reageren hulp te zoeken) moet ik nog teveel zelf doen wat ik nu gewoonweg niet meer aan kan.
En dan hoor je mensen "waarom ga je niet in de ziektewet?" Ja en dan? Thuis zitten! Haha! Nee dankje, ik ben nu tegenwoordig zelfs liever op mijn werk. Mag ik dat even zeggen als moeder? Ook al heb ik zeker echt mijn leuke momenten met hen, deze mama staakt even. Deze mama gaat even helemaal niks meer doen. Deze mama gaat even lekker haar serie kijken en de boel de boel laten. Deze mama gaat even een 3-urige douche nemen terwijl ze haar hele Spotify lijst meeblerd. Deze mama gaat even lekker gewoon wél de hele avond in haar mobieltje haar hele Facebook- en Instagram-nieuwsoverzicht bekijken. En waarom? Omdat deze mama de rest van de tijd alles voor iedereen doet. Omdat deze vrouw ook op zichzelf een persoon is. Met haar behoeftes. Omdat deze vrouw/moeder inderdaad beter voor haarzelf moet zorgen.
En ook al hoor ik iedereen al (hardop) denken, het interesseert mij niet meer! Want waar zijn hun helpende handen? Juist ja, nergens. Iedereen heeft altijd wat te zeggen, al helemaal over loedermoeders. Maar niemand die ze een handje mee helpt. Niemand die je even mee helpt als ze zien dat je het moeilijk hebt. Logisch ook, want iedereen heeft zijn eigen leven, eigen verantwoordelijkheden. Maar mede-moeders, oordeel dan ook niet over die moeder waar het even niet allemaal zo gaat 'zoals het hoort'. Heb begrip voor die moeder. En vertel haar niet voor de miljoenste keer dat haar huishouden verslonst is, dat haar kinderen er niet verzorgd uit zien. Deze mama heeft het zwaar. Vertel haar wat ze wel goed doet. Motiveer haar. Want dat heeft zij nu nodig. Neem haar mee voor een avondje uit, nodig haar uit voor een kop koffie om lekker even te kletsen. Vriendelijkheid, begrip en vooral even geen verplichtingen. Dat zijn nu even de sleutelwoorden. Laat haar even zichzelf oplappen. Snap dat ze af en toe bot zal reageren, ze heeft het immers zwaar. Ze is kapot. Begrijp ook dat ze geen besef heeft van tijd, nodig haar uit, zij weet amper dat ze leeft. Ze overleeft.
Er is PTSS vastgesteld bij mij. Ik ben hard bezig mijzelf op te lappen. En ja ik ga daar op deze manier mee om (ook al heb ik een goede psychologe en sta ik op de lijst om EMDR te krijgen); ik schrijf het van mij af. Daarmee hoop ik ook anderen te inspireren om hetzelfde te doen. Niet perse te schrijven, maar wel een manier te zoeken om even tot rust te komen. Niet zoals iedereen zegt "gewoon verder te gaan". Want dat kan niet! Soms kan je niet "gewoon" verder gaan! Soms moet je eerst even pauzeren. Soms moet je eerst even voelen, ervaren, rusten. En dat is oké, mama! Het is oké!
 |
| Fotografie door www.mimafotografie.nl |
Reacties
Een reactie posten