Het grote kind

Het grote kind. Je weet wel.. Die eigenlijk net zo slecht luistert als je kinderen maar waarvan je de hoop al hebt opgegeven om te her-opvoeden..

Vandaag ga ik het over de man, de vader hebben. En dan heb ik het niet over die heilige man in de lucht die in filmen verkondigd word door Morgan Freeman. Maar die iedere nacht naast je ligt, waarmee je klaarblijkelijk mini-mensen hebt gemaakt die verdacht veel van zijn karakter tonen. Wat is dat toch altijd? Jij draagt ze 9 maanden in je buik, doet je moeite om ze op te voeden en uiteindelijk lijken ze op hun vader!

Hij zet zijn voeten op tafel (met schoenen aan), laat zijn schoenen in de woonkamer staan. Ik moet hem altijd tig keer herinneren dat de vuilniszak naar buiten moet en zelfs als ik hem voor de deur zet, doet dat geen alarmbellen rinkelen. De vaat zet hij wel netjes in de keuken maar de vaatwasser (is alleen omdraaien) is net te ver. In het hele huis ligt kleding verspreid "die hij later nog een keer aan gaat doen" en als het mooi weer is en hij klaagt over het gamen van onze oudste zoon is het wel oké om de hele dag in bed te liggen in onderbroek en Netflix te kijken. Hilarisch soms de regels die vaders maken en uiteindelijk zelf niet nakomen. 

Soms vraag je je wel eens af waarom je met hem kinderen hebt genomen gezien je kans om hem te her-opvoeden al mislukt was voordat je aan kinderen begon. Op de een of andere manier snappen ze zwangere vrouwen en hun nesteldrang ook niet. Ik zeur al weken, maanden erom dat de slaapkamer geverfd moet worden op de plek waar straks de kleine komt te liggen en ik heb van die leuke fotolijstjes die ik aan de muur wil hebben. Ik heb al helemaal een idee en voorstelling in mijn hoofd hoe dit eruit moet komen te zien. Maar meneer stelt het maar uit of verzint andere klusjes waardoor ik nu toch onderhand wel een beetje lichtelijk in paniek begin te raken met bijna 38 weken zwangerschap. Helemaal niet zo heel belangrijk allemaal, maar voor mij wel. Het is niet af in mijn hoofd. 

Maar vandaag is het dan eindelijk zover, of althans dat zegt meneer, die slaapkamer moet vandaag af zijn gewoon of hij wilt of niet. Desnoods doe ik het zelf wel. Je weet wel, die bedreiging die je op een gegeven moment als zwangere vrouw gaat gebruiken als er niet gedaan word wat je wilt. 

Soms denk ik waarom ben ik nu juist met hem kinderen begonnen? Nu moet ik nog drie keer hetzelfde proberen af te leren. Dat de vaatwasser gewoon gebruikt word, kleding in de wasmand terecht komt, de schoenen waar ze horen en de voeten ook. Maar dan.. Dan is het avond. Mijn man komt thuis en kookt eten voor ons, want ik ben een verschrikkelijk slechte kok. Ik ruim de tafel af en was de pannen en als ik terug kom stoeit hij met de kinderen of althans sowieso met de jongste die nog steeds springt van de energie die bij mij allang op is. En als dan bijna bedtijd is drillt hij de kinderen als een sergeant om hun speelgoed op te ruimen, game af te sluiten en zich klaar te maken om naar bed te gaan. Op de een of andere manier luisteren die van mij heel goed naar papa. En dan.. als die stuiterballen eindelijk slapen en mama de rust heeft, we samen onze series kijken in bed en tegen elkaar aan liggen. Dan weet ik het weer. Ik kan niet met deze man maar ook zeker geen dag zonder hem. 

Foto gemaakt door Ingrid Harreman