Net even iets anders

Onze oudste zoon Jason, voor degenen die mij pas hebben leren kennen: hij is 9 jaar en word op 1e Kerstdag 10 jaar. Ook al is hij officieel nog geen tiener, puberen kan hij al even! Geen enkele ochtend gaat voorbij zonder een discussie ergens over. Zijn leven is over zonder gamen of mobiele telefoon. En alles is zwaar, opstaan is zwaar, een boodschapje halen is zwaar, je spullen opruimen is zwaar. Ze moeten "altijd alles doen". Je kent het wel..

Naast de gebruikelijk typische pubertijd heeft onze Jason ADHD en autisme. Helemaal geen probleem natuurlijk en ergens onvermijdelijk haast zelfs (papa heeft ADHD en opa autisme). Maar het heeft ons wel een paar probleemjaartjes opgeleverd met een eindeloze discussie met onze huisarts die beweerde dat "er toch helemaal niks mis wat met onze zoon". Ugh! 

Zo ook vrienden en familie met hetzelfde verhaal. Alsof wij ons kind iets aan het aanpraten waren zo voelde het. Echt heel naar. Maar wij merkten gewoon dat hij in het alledaagse leven heel erg in de knoop zat met zichzelf. Op sommige dagen zei hij zelfs tegen me, en ik quote, "Mama ik word gek. Het is zo druk in mijn hoofd. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen". En dat komende van een toen 6-jarige!

Eindelijk na zo'n 4 jaar aan het hoofd te hebben gezeurd van onze dokter en met behulp van maatschappelijk werker en school, was het dan zover: de test bij de kinderpsycholoog! Na wat afspraakjes waar zij met mij praatte, met papa erbij praatte, na wat testen en onderzoeken kwam dan de uitslag. En ja hoor, precies wat ik dacht, ADHD en Autisme! Nu denk je misschien, moet je daar zo blij mee zijn? Dat is toch helemaal niet fijn? Maar voor mij was het dat wel. Het bracht zoveel rust en opluchting bij zowel ons als Jason. Ook hij begreep ineens een stuk beter waarom alles bij hem zo anders ging dan bij andere kindjes. Zo was hij sneller geëmotioneerd, maar kon daarentegen zichzelf heel moeilijk verplaatsen in het verdriet van een ander. Hij is heel slim (heeft een IQ van 127 - 130 is hoogbegaafd) maar automatiseren is voor hem niet te doen. Zo heeft hij tot de dag van vandaag moeite met bijv. rekentafels en thuis in de ochtend met zijn ochtendritueel. Hij weet de automatische volgorde gewoon niet in zijn systeem te krijgen. 

Ook, en dat was nogal een probleem op school, heeft hij een hele rijke fantasie waarin hij helemaal fysiek in op gaat. Ofwel, hij kan niet stil zitten en het 'toneelspel' gaat hardop. Dit betekent dat hij vaak door de lessen heen praatte en zelfs tijdens belangrijke toetsen. Je zou denken dat hij dan niks van de lesstof leerde, maar in tegendeel. Hij wist precies na te zeggen wat je verteld had. 

Hij kreeg de medicatie Medikinet en vanaf toen ging het super snel stukken beter op school. In het begin vond ik het heel naar en eng om onze zoon medicatie te geven. Het is immers nog een kind en ook had weer iedereen er van alles over te zeggen. Je geeft je kind toch geen drugs?! Want daar werd het door omstanders mee vergeleken. Heel naar, welke onzekerheid en wat een slecht gevoel anderen je kunnen geven zeg! Ik voelde mij echt een hele slechte moeder, ofwel loedermoeder. Zo van: ik kan mijn 'drukke' kind niet aan dus ik stop hem vol met drugs. Want eerlijk, zo word je neergezet.

Gelukkig na motivatie van leraren die mij kenbaar maakte dat er echt heel veel vooruitgang was op school, welke ik ook kon zien aan zijn cijfers en ook de vooruitgang thuis, kon ik op een gegeven moment de vooroordelen van anderen naast mij neer leggen. Ook vond ik groepen op Facebook waar ik met 'soortgenoten' (moeders met kinderen met ADHD en/of autisme) kon praten en waarbij ik mijn ei kwijt kon. 

Ik heb het nu heel erg veel over de verandering op school en voor ons in de opvoeding gehad, maar ook Jason merkte aan zichzelf dat het "rustiger was in zijn hoofd" zoals hij dat zelf benoemde. Als hij een keer zijn medicatie vergeten was, merkte hij dit meteen weer op. Hij was dan zo onrustig en ongecontroleerd en werd weer gek van de drukte in zijn hoofd. Hij heeft een fase gehad dat hij zijn medicatie ineens niet durfde te nemen omdat het 'plastic' was. Dat kan je toch zeker niet eten?! Dat blijft dan toch in je buik zitten?! Wij konden erom lachen, maar voor hem was het een hele serieuze zaak waar hij zich heel druk om maakte. Na geruststelling van de kinderpsycholoog die uitlegde dat dit zichzelf oploste, zijn we ook die fase doorgekomen.

Nu neemt Jason iedere ochtend na zijn ontbijt zijn medicatie. Is hij nu net een zombie? Want ook velen hebben die vraag gesteld. Hij slikt immers medicatie dus dan zou hij nu wel een soort kasplantje zijn. Integendeel, hij is nog net zo fantasierijk, creatief bewegenlijk slim ventje als voorheen. Alleen hij kan zich net even iets beter concentreren, iets beter relativeren en is niet zo snel meer overprikkeld. 

Sommigen die hem zien, bezig met gamen of zijn filmpjes op YouTube kijken, dingen die hij leuk vind, vinden hem té rustig. Wel een zombie. Hij kan zich ook helemaal afsluiten van de rest van de wereld als het ware. Maar niemand die weet dat dit al voor de medicatie zo was. Hyperfocus noem ik dat. Hij gaat dan zo in op wat hij aan het doen is dat de wereld om hem heen letterlijk verdwijnt voor hem. Dit is dus geen bijwerking van de medicatie alleen gewoonweg iets wat hij elders nooit doet behalve thuis en bij mijn ouders en dus nooit opgevallen is voor omstanders. Maar daar ga ik weer.. Mezelf verklaren en de keuze om medicatie te geven 'goed praten' tegenover de rest van de wereld. Iets wat ik niet moet doen. Iets wat geen enkele ouder hoeft te doen die zijn kind medicatie geeft. Er zal vast een goede reden voor zijn dat diegene hiervoor heeft moeten kiezen. En geloof me, die ouder had het ook liever anders gezien. Maar het is eenmaal zoals het is. Maak het die ouder niet nog moeilijker om sociaal geaccepteerd te worden. Hij en/of zij doet enkel ook wat het beste is voor hun kind. Zoals wij allemaal doen toch?

Foto gemaakt door Ingrid Harreman