Versleten lig ik naast mijn peuter van drie op de bank. Eindelijk een dag even heerlijk met een vriendin gepraat en ondanks de hectiek die je met twee kleine koters om je heen hebt, was het toch even heerlijk. Wel vermoeiend want nu lig ik daar met harde buiken, een stuiterende baby in mijn buik, oververmoeid alleen met mijn peuter op de bank. Gelukkig kan mijn tiener zich prima zelf verzorgen en vermaakt zich dan ook uitstekend achter de Xbox. De deur op slot mocht ik in slaap vallen. Gelukkig is mijn moeder onderweg, want manlief is tot laat werken en met twee kinderen die pas over anderhalf uur naar bed moeten is het toch net even te zwaar nu. Wat bof ik toch met zo'n moeder!
Wat ben ik het zat! Ik kan niet meer. Maar morgen middag heb ik dan eindelijk weer een afspraak bij de verloskundige. Het kan nu echt niet lang meer duren en dat houd mij wel op de been. Maar wat kan je lichamelijk en emotioneel op zijn zeg! Zo lief al die mensen die met mij mee leven. Iedere dag weer even mijn pagina in de gaten houden en zelfs dromen over dat ik aan het bevallen ben! Mooi om zoveel steun om mij heen te hebben en wat er ook over social media gezegd word, mij helpt het. De steun die ik ondervind door dit medium bewijst maar weer dat het niet altijd nep en nutteloos is. Dat de wereld op Instagram en Facebook niet allemaal nep is en om maar goed over te komen aan de buitenwereld. Juist het tegenovergestelde in mijn geval. Dat ik ook alle dingen in het leven kan delen die niet goed gaan. En ik motiveer iedereen om dit te doen. Het lucht zoveel op om geen masker op te hoeven zetten. Als iemand vraagt hoe het gaat, om eens niet uit gewoonte maar "ja goed" te zeggen. Maar gewoon eerlijk te zijn en te zeggen "kut, het gaat kut".
Wat ben ik trots op mijzelf en op mijn blog. Wat heeft het schrijven hiervan mij enorm geholpen het afgelopen jaar. Ik kan nu gewoon ongeoorloofd mijn chaotische soms depressieve en soms hyperactieve positieve zelf zijn en dat voelt zo heerlijk. Eindelijk eens niet te proberen die volmaakte ouder te zijn. Niet dat dat mogelijk is, maar zo wil je toch wel ogen naar de buitenwereld. Helemaal als moeder. Althans ik wilde dat wel. Er zijn genoeg moeders die dit al vanaf dag één aan de kant kunnen zetten of misschien lijkt dit maar zo. Maar wat ben ik trots op mijn loedermoederschap! Dat mag je best wel eens als moeder tegen jezelf zeggen. Dat je trots op jezelf bent.
Kijk goed naar je kinderen en vergeet even dat ze je hele huiskamer overhoop halen en rennen over de bank en de salontafel. Kijk naar die gezichten. Die vrolijke liefhebbende gezichten die naar je toe rennen als ze van diezelfde tafel waar ze op stonden op hun bek zijn gegaan terwijl je ze al tig keer gewaarschuwd heb om precies die reden. Één magische kus van mama en alles is weer goed. Kijk goed naar die armpjes die stiekem om je heen slaan juist nu terwijl je helemaal versleten bent en het huilen je nader staat dan het lachen. Kijk naar je kind, tiener, zo groot dat hij eens zonder zeuren de kamer opruimt die zijn kleine broertje overhoop heeft gehaald, gewoon omdat hij ziet dat je het kan gebruiken. Echt in iedere situatie, zelfs die afgrijselijke driftbui die je peuter had omdat hij geen koekje kreeg, zit een vorm van liefde voor jou verwerkt. Omdat jij consequent bleef, at hij thuis zijn gezonde boterham en weet hij straks dat hij niet zomaar zijn zin krijgt in alles en dat als hij wel luistert hij beloond word. Levenslessen die jij hun elke dag maar weer leert. Jij bent essentieel in hun leven. Zonder jou, waren ze niet de geweldige liefhebbende kinderen die ze nu zijn. Ook al kan je ze soms achter het behang plakken (die je misschien helemaal niet hebt), je kan niet zonder die monsters en zij niet zonder jou.
Dus jij, (loeder)moeder. Leg je telefoon nu na dit verhaal even neer en ga naast je kleine (of grote) kind zitten. Praat met ze, knuffel met ze, vraag hoe het met ze gaat. Iedere dag. Want wat is het toch een zegen om moeder te kunnen en mogen zijn. Na drie miskramen en (hopelijk snel) drie (gezonde) zoons rijker, komt deze hallucinerende filosoviserende moeder jullie even lastig vallen met wat oude wijsheid: "ze groeien zo snel op, dus geniet iedere dag even goed van ze". Werk, geld, status. Het boeit uiteindelijk helemaal niks. Liefde, familie en het echte leven is wat telt.
Wat ben ik het zat! Ik kan niet meer. Maar morgen middag heb ik dan eindelijk weer een afspraak bij de verloskundige. Het kan nu echt niet lang meer duren en dat houd mij wel op de been. Maar wat kan je lichamelijk en emotioneel op zijn zeg! Zo lief al die mensen die met mij mee leven. Iedere dag weer even mijn pagina in de gaten houden en zelfs dromen over dat ik aan het bevallen ben! Mooi om zoveel steun om mij heen te hebben en wat er ook over social media gezegd word, mij helpt het. De steun die ik ondervind door dit medium bewijst maar weer dat het niet altijd nep en nutteloos is. Dat de wereld op Instagram en Facebook niet allemaal nep is en om maar goed over te komen aan de buitenwereld. Juist het tegenovergestelde in mijn geval. Dat ik ook alle dingen in het leven kan delen die niet goed gaan. En ik motiveer iedereen om dit te doen. Het lucht zoveel op om geen masker op te hoeven zetten. Als iemand vraagt hoe het gaat, om eens niet uit gewoonte maar "ja goed" te zeggen. Maar gewoon eerlijk te zijn en te zeggen "kut, het gaat kut".
Wat ben ik trots op mijzelf en op mijn blog. Wat heeft het schrijven hiervan mij enorm geholpen het afgelopen jaar. Ik kan nu gewoon ongeoorloofd mijn chaotische soms depressieve en soms hyperactieve positieve zelf zijn en dat voelt zo heerlijk. Eindelijk eens niet te proberen die volmaakte ouder te zijn. Niet dat dat mogelijk is, maar zo wil je toch wel ogen naar de buitenwereld. Helemaal als moeder. Althans ik wilde dat wel. Er zijn genoeg moeders die dit al vanaf dag één aan de kant kunnen zetten of misschien lijkt dit maar zo. Maar wat ben ik trots op mijn loedermoederschap! Dat mag je best wel eens als moeder tegen jezelf zeggen. Dat je trots op jezelf bent.
Kijk goed naar je kinderen en vergeet even dat ze je hele huiskamer overhoop halen en rennen over de bank en de salontafel. Kijk naar die gezichten. Die vrolijke liefhebbende gezichten die naar je toe rennen als ze van diezelfde tafel waar ze op stonden op hun bek zijn gegaan terwijl je ze al tig keer gewaarschuwd heb om precies die reden. Één magische kus van mama en alles is weer goed. Kijk goed naar die armpjes die stiekem om je heen slaan juist nu terwijl je helemaal versleten bent en het huilen je nader staat dan het lachen. Kijk naar je kind, tiener, zo groot dat hij eens zonder zeuren de kamer opruimt die zijn kleine broertje overhoop heeft gehaald, gewoon omdat hij ziet dat je het kan gebruiken. Echt in iedere situatie, zelfs die afgrijselijke driftbui die je peuter had omdat hij geen koekje kreeg, zit een vorm van liefde voor jou verwerkt. Omdat jij consequent bleef, at hij thuis zijn gezonde boterham en weet hij straks dat hij niet zomaar zijn zin krijgt in alles en dat als hij wel luistert hij beloond word. Levenslessen die jij hun elke dag maar weer leert. Jij bent essentieel in hun leven. Zonder jou, waren ze niet de geweldige liefhebbende kinderen die ze nu zijn. Ook al kan je ze soms achter het behang plakken (die je misschien helemaal niet hebt), je kan niet zonder die monsters en zij niet zonder jou.
Dus jij, (loeder)moeder. Leg je telefoon nu na dit verhaal even neer en ga naast je kleine (of grote) kind zitten. Praat met ze, knuffel met ze, vraag hoe het met ze gaat. Iedere dag. Want wat is het toch een zegen om moeder te kunnen en mogen zijn. Na drie miskramen en (hopelijk snel) drie (gezonde) zoons rijker, komt deze hallucinerende filosoviserende moeder jullie even lastig vallen met wat oude wijsheid: "ze groeien zo snel op, dus geniet iedere dag even goed van ze". Werk, geld, status. Het boeit uiteindelijk helemaal niks. Liefde, familie en het echte leven is wat telt.
Reacties
Een reactie posten