De avonturen van de loedermoeder

Het is de week voor de Kerstvakantie. Gelukkig heeft de Kerstman (lees: Kerstvrouw) alles ver voor Kerst geregeld. Met een tiener, kleuter en peuter heb ik het geluk om zowel een kerstontbijt als -lunch en -diner te mogen maken. Eten kan je niet te vroeg inslaan natuurlijk dus dat wordt een dag van tevoren naar de supermarkt.  Daarbij kan de kerst-outfit ook niet ontbreken. Die had ik al een maand van tevoren gehaald. Op alles was ik voorbereid. Moest ook wel, want ik heb vrijdag mijn rij-examen waarvan ik écht hoop dat ik hem haal voordat mijn theorie verloopt. Oftewel ik kan écht geen extra hooi op mijn vork gebruiken! Met mijn autisme zijn de feestdagen zowel een living hell als vastigheid. En ik maak het mezelf gemakkelijk door alles ver van te voren te regelen. Ik weet dat vandaag de tandartsafspraak voor Jason is en donderdag mijn vrije dag staat helemaal ingepland.  Zie ik maandagochtend een mail in mijn mailbox verschijnen van school. Of we een waxinelichtje op batterijen wille

Wie dat stukje verzonnen heeft in het liedje voor Sinterklaas had zelf nog geen kinderen geloof ik. Ik geloof echt niet dat ieder kind zoet is en al helemaal niet rond Sinterklaas met al de spanning die daarbij komt kijken. Kijkend naar alle perfecte foto's en filmpjes op social media waaronder die van mijzelf, vroeg ik mij toch af waar we het allemaal voor doen? Om uiteindelijk die blije gezichtjes te zien, krijg je dan als antwoord.  Blije gezichtjes bij het open maken van speelgoed waar ze toch al genoeg van hebben of speelgoed wat net niet is wat ze hadden gehoopt. Verdrietige gezichtjes als Sinterklaas de helft vergeten is in de zak te doen (dank U Sinterklaasje) waardoor het jongste meest ongeduldige kind op zijn cadeautjes mag wachten die toch eigenlijk al liever had willen eten en slapen omdat hij doodmoe is.  Om vervolgens overal verscheurd inpakpapier en open gescheurde dozen van speelgoed te hebben liggen en de helft van de LEGO blokjes al onder de bank beland is. Deze m

Hij vind het geweldig al die schoenen in perfecte rijen naast elkaar. Is sociaal-emotioneel jong en praat over zichzelf in de derde persoon. Hij kent geen angst voor echt gevaar; klimt bijvoorbeeld zo op het dak met zijn paard. Wilt voortdurend over hetzelfde onderwerp praten (lees: zichzelf). Is meer dan normaal gehecht aan dezelfde onderwerpen (zijn staf en boek) en vertoond opvallende steriotypende bewegingen. Is sterk gehecht aan rituelen. Reageert niet op knuffelen; ondergaat het passief. Eigenlijk is Sinterklaas gewoon autistisch.  Nee grapje natuurlijk! Gelukkig weten we inmiddels dat autisme helemaal niet zo stereotyperend is. Maar wat geen leugen is, is dat deze periode voor kinderen met autisme nog net even iets spannender kan zijn. De spanning van het onbekende dat is nu net juist wat je met autisme vaak niet (echt goed) kan hebben. Deze kinderen willen duidelijkheid, weten waar ze aan toe zijn. Maar hoe kan je dit nu voor elkaar krijgen in zo'n onrustige tijd? Een aftel

Je komt uit school en ik zie het aan je gezicht. Het is weer "zo'n dag" geweest. Zo'n dag dat de juf alleen maar vertelde wat je niet mocht doen. Je kon weer niet stil zitten in de kring en terwijl de juf ervan overtuigd was dat je niet luisterde, herinner je je ieder woord en iedere zin. Het verhaal over Jozef en Maria en dat één plus één twee is. De hele route van apenkooien bij gym heb je wel 4 keer meer gedaan als je klasgenootjes en toch, toch weet je dat het niet genoeg is.  De helft van de dag heb je naar buiten gekeken en gezien dat het van zonnig weer naar regen is gegaan. Dat de concierge de bladeren eindelijk heeft opgeruimd in het waterspeeltoestel die nu droog staat op het schoolplein. Je hebt gedacht aan de zomer en wat voor leuke dingen je allemaal gedaan hebt in de vakantie. "Tyler even opletten dit is heel belangrijk!" hoorde je de juf roepen. Maar je wist even niet meer waar je mee bezig was. Plots is het tijd om even te spelen. Leuk!  Je b

Terwijl het ene kindje sabbelt aan een papieren rietje en gelijk zijn honger stilt (stukje papier), stikt het andere kind in één van de kleine balletjes in het gesmolten goedje van de suprise ei. Mama kan heerlijk genieten van de houtige bijsmaak van haar vanille-ijsje en papa mag een papieren Minion in elkaar flansen van de Happy Meal die na 2 seconden alweer stuk is terwijl de puzzel uit het schatkistje al direct in de kliko beland. Frustraties alom vanwege gekrijs van teleurgestelde kinderen en nog erger teleurgestelde ouders. De zoetmakertjes zijn geen zoetmakertjes meer maar extra triggers geworden. Alsof het zweet al niet in je bilnaat stond en de wespen je al niet om de oren vlogen besloot één of andere lamlul dat de kinderen (en ouders) het moesten ontgelden aan het milieubeleid.  In plaats van het openbaar vervoer goedkoper te maken of mensen aan te sporen om vaker op de fiets te stappen verzinnen ze iets wat totaal niets teweeg gaat brengen. Ze hadden moeten stoppen bij het b

Eergisteren belde mijn man mij huilend op. Zijn moeder klaagde al een tijd over pijn/druk op de borst en was meegenomen in de ambulance naar het ziekenhuis. Mijn man was al dagen bij haar bezig en bij haar blijven slapen omdat ze gaat verhuizen. Dus ze waren gezamenlijk druk bezig met verven de hele week. Alsmaar bezig zijn en eigenwijs door blijven gaan terwijl je lichaam zegt te stoppen, zit in de genen bij hun.  De volgende dag was de allerlaatste schooldag in groep 8 voor onze oudste zoon. Ze gingen trakteren in alle klassen, hadden een barbecue en de ouders hadden stiekem een partybus geregeld. Maar in de feeststemming was ik eigenlijk helemaal niet. Maar toch zet je dan als ouder een knopje om voor je kind. Zelfs zijn vader koos ervoor om toch nog even langs te komen.  Het was uiteindelijk een geweldige dag voor hem. Een perfecte laatste dag op de basisschool. Na school nog een afterparty met wat ouders en zelfs even wat ouders die gingen voetballen tegen de kinderen. Eigenlijk w

Onze huizenjacht verloopt zoals bij een ieder ander in deze tijd erg stroef. Een koopwoning kunnen wij voorlopig wel op onze buik schrijven en een sociale huurwoning of urgentie krijgen we al helemaal niet (meer). Wij wonen nu nog in een sociale huurwoning en de woningen waar wij op moeten reageren zijn bijna het dubbele in prijs wat wij nu betalen. Logisch omdat onze salarissen ook omhoog zijn gegaan, maar toch als één heel salaris (en het hoogste) onder bewindvoering valt.. Blijft er dus weinig over om echt op te kunnen reageren. Desalniettemin reageer ik waar ik kan. Niet dat dit veel uitmaakt want ik eindig vervolgens ergens op plek 243.  Daarnaast zijn ze met ons huizencomplex al een geruime tijd een welles nietus spelletje aan het spelen. Bij het betreden van deze woning 11 jaar geleden gaven zij al aan dat deze woningen gesloopt zouden worden. Je voelt je dan ook niet geroepen om het huis dusdanig op te knappen. Natuurlijk wel een likje verf, wat laminaat en de meubels want ja d

Die vraag kreeg ik onlangs tijdens een vrouwen-avondje. Ik snap het wel de vraag, want ja niemand merkt het echt aan mij. Het valt niet op dat ik autistisch ben. Ik denk dat ik het vooral merk aan de prikkels. Licht, geluid, drukte en ja ik weet dat geluid daar ook onder valt maar ik doel meer op het gefocust zijn op alles tegelijk.  En dat hoeft niet perse in een drukke supermarkt te zijn, maar kan ook thuis zijn zoals in gesprek met mijn autisme-coach, met manlief en onze jongste zoon erbij. Mijn man kan bijvoorbeeld antwoorden terwijl ik ook iets wilde zeggen en in de tussentijd komt onze jongste zoon met een houten speelgoed taart naar ons toe, rijd er een auto door de straat waar ik door word afgeleid en dan ben ik alweer kwijt wat ik wilde zeggen. Daar raak ik dan vervolgens weer gefrustreerd van. Niet extreem, maar het maakt weer een prikkel erbij en als er meerdere prikkels teveel en tegelijk binnen komen, kan het mij overweldigen.  Communicatie. Daar merk ik het eigenlijk het

 "Maar ik begrijp sowieso niet waarom we ijs gaan halen. Je hebt toch al pakken waterijs gehaald" zeg ik als we langs twee snackbars gelopen zijn die dicht zijn en manlief zegt dat we nog langs het tankstation kunnen gaan. Ik snap het echt niet. Mijn hersenen begrijpen het niet. Ik vind het wel leuk, maar ik kan mijzelf niet weerhouden dit te vragen. "Nou dan toch niet. Ik dacht we doen iets leuks. Dan gaan we wel naar huis". Shit, maar dat was niet de bedoeling. Ik schiet in de verdediging. Maar dat zei ik niet!  Manlief houdt voet bij stuk en thuis mompelt hij blijkbaar dat we later kunnen gaan. Hij is boos en moet afkoelen. Maar hij is niet de enige. Ik heb niet gehoord wat hij zei én ben laaiend. Waarom begrijpt hij niet wat ik bedoel en al helemaal niet nadat ik hem heb verteld hoe ik het bedoel?! Ik begin met de keuken schoon te maken. Dat doe ik graag als ik boos ben. Alleen dit keer werkt ook dat niet. Ik gooi de pannen op het fornuis om te drogen. Ik maak m

Nachtrust is niet iets voor ouders, iets voor mama's, geloof ik. Of nou ja in ieder geval niet voor deze mama. In een huis met (mogelijk meerdere) ADHD-ers, is slapen iets wat een uitdaging is geworden. Twee jaar lang is het al een strijd met onze Marvel door te laten slapen en die strijd hebben we nog steeds niet helemaal gewonnen. Of we die strijd ooit nog gaan winnen? Ik betwijfel het.  Ik hoor de woorden nog nagalmen: "Hij gaat echt vanzelf wel een keer doorslapen". Maar is dat wel zo? Als ik naar zijn vader kijk, ben ik namelijk bang van niet. Hij heeft slaapproblemen. Of nou ja, in ieder geval als zijn gedachten alle kanten op gaan of als hij een keer van zijn patroon is afgeweken. Ik heb zo'n flauw vermoeden dat dit ook het geval is bij die miniversie van hem.  Inbakeren, een verzwaarde slaapzak, white noise, in eigen bedje leggen en zelfs het eten van een banaan voor het slapen, niets mocht eigenlijk echt baten. Totdat er een bepaald ritme ontstond in de manie

Op het schoolplein overhoor ik een gesprek van een moeder die op het matje is geroepen door school. Een ieder zou zich opgelucht voelen om te horen dat het niet zijn of haar kind is, maar niet deze mevrouw hier. Nee deze mevrouw zou dit als het reddende middel zien. Hetgeen wat de hulpverleners, school en doktoren over die streep halen om onze Tyler te laten testen. "Tyler heeft een terugval." "We laten hem maar een extra jaartje kleuteren" "Misschien is het maar beter om een zwempauze in te lassen". "Hij is nog te jong". "Hij is nog te speels". "Het hoort ook wel bij de leeftijd". Uiteraard snap ik die bevindingen wel, want ja je wilt het beestje niet te snel een naampje geven. Maar ja, het beestje heeft een naampje nodig om de juiste hulp te krijgen. Cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld dat zou al een wereld van verschil maken. Maar ja, dat is alleen voor kindjes met een "stempeltje". Een stempel die hij dus met

Voortgezet onderwijs, een jaar geleden klonk het nog zo ver weg. Toen wist ik al niet wat ik ermee aan moest. Maar nu is het er en moeten we een beslissing gaan maken voor een school. Het voelt als een sprong in het diepe! Zeker met een tiener die door zijn autisme/ADHD nog zo afhankelijk is van onze aansturing. Een tiener met een IQ van 127, maar een laag werktempo en concentratieproblemen. Met de meeste vakken scoorde hij continue HAVO/VWO niveau, alleen dat Begrijpend Lezen en zijn werktempo/concentratie zitten hem constant in de weg.  En wat moet je dan? Ik heb echt even een behoorlijke tijd met mijn handen in mijn haren gezeten en nog steeds wel een beetje. Eindelijk weet ik met de score van de laatste CITO en het verwijzingsgesprek waar ik qua niveau naar moet kijken. Hij kan dus HAVO/VWO wel aan als zijn werktempo/concentratie verbetert. Hoe meer ik dat hoor, hoe geïrriteerder ik raak om het feit dat echte goede begeleiding bij autisme/ADHD zo ontiegelijk lang op zich laat wacht

Wow! Wat kwam die vraag hard binnen zeg! En ja, daar komt er weer eentje met een post/blog naar aanleiding van de opname van BOOS  gepresenteerd door Tim Hofman over het seksueel overscheidend gedrag in The Voice of Holland. Totaal niet bewust waar het over ging, besloot ik toch de opname te bekijken op YouTube. Ik bedoel, het leek wel het enige wat nog gedeeld kon worden op social media en aangezien ik vaak mijn rust vind in het lezen van verhalen en het kijken van video's, dacht ik nou ben ik toch erg benieuwd.  Toen de opname begon werd al snel duidelijk waar het over ging. En voor de mensen die denken, leef jij onder een steen? Omdat ik niet wist waar het over ging. Ja, een beetje wel. Wij hebben thuis geen gewone tv, alleen Netflix en Disney+. Juist omdat het ons rust geeft al die media-ellende niet op dagelijkse basis binnen te krijgen. Daarnaast keken wij het ook nooit en scheelt het behoorlijk in de portemonnee. Maar goed, weer even terug naar mijn punt. Alhoewel ik duidel