De avonturen van de loedermoeder

Nu de drukte van Kerst, of nou ja eerder de drukte vóór   Kerst afgelopen is, gaan we weer naar de alledaagse drukte. In feite is het samenleven met gedragstoornissen in een gezin terwijl jij en je man met PTSS leven, gelijk aan die dagen voor Kerst. Één grote chaos, je wilt wel plezier hebben maar ergens lukt het je nét niet helemaal. Ik ben zo ongeveer 2 à 3 weken voor de Kerstperiode ziek geworden. Ik had een zware griep te pakken. En als je al geestelijk op instorten staat, komt dat aardig hard aan. Nog harder dan gewoonlijk. Moet zeggen dat deze griep ook wel zwaarder was dan een gewone verkoudheid. Ik hoestte mijn longen kapot. Zo kapot dat ik 4 weken verder met gekneusde ribben thuis zat. En alsof dat allemaal niet al genoeg was, als klapper op de vuurpijl, ben ik vrijdag flauw gevallen. Althans ik herinner mij niets meer tussen dat ik naar de wc ging en totdat het ambulancepersoneel naast mijn bed stond. Wat een behoorlijke klapper moet ik hebben gemaakt, want mijn ru...

Dat is het magische aan de Kerst. Kerst laat je de waarheid beseffen. Of het nu goed is of slecht. Of je nu alleen bent, problemen hebt of gewoonweg gelukkig bent! Je ervaart het allemaal. Dat is de magie van Kerst. Het laat je de waarheid zien en voelen. Het haalt je maskers weg. En Oud & Nieuw geeft je de magie van nieuwe kansen. Het laat je realiseren dat het mogelijk is om dingen anders te zien, om je anders te gedragen. Dát is waarom het de geweldigste tijd is van het jaar! Niet omdat je met familie bent. Want sommigen hebben er geen of moeten ze missen met Kerst. Niet omdat je samen lekker eet, want sommigen hebben geen eten en sterven van de honger. Niet omdat je huis mooi versierd is, want sommige mensen hebben geen huis om te versieren. Niet omdat je gezond bent, want sommige mensen weten dat ze stervende zijn of dat er een kans is dat ze sterven. Kerst is magisch door hoop. Gewoon hopen op het beste. En of die hoop nu met een God is. Of met Allah. Of zelfs zonder...

Wat een ellendig iets dat kerstdiner. Althans, voor de moeders dan. De kinders vinden het geweldig. En daar doe je het dan uiteindelijk voor. Maar damn  wat een gedoe! Voor deze mama helemaal. Want ik heb dus niks bijzonders om mee te geven aangezien wij momenteel leven van voedselpakketten. En wat voel ik mij dan als moeder schuldig zeg! Dan nog te bedenken waar ik de tijd vandaan moet halen! Ik kom nu al amper aan alles toe! En dat precies als je zwaar overspannen bent, onderweg naar herstel. Allereerst begon het al een paar weken geleden. Ze hadden bedacht om strookjes met verschillende soorten eten te maken en dat de ouders dan maar zo'n strookje mee moesten nemen. Allereerst, heb ik niet eens de tijd om zo'n strookje mee te nemen en dan heb ik nog een zoon die, ook al zou ik het tig keer aangeven, zou vergeten er één mee te nemen. Dat was al punt één waar ik over begon te stressen. Toen bedacht ik me ineens dat ik helemaal niks kon kiezen. Pff, fijn weer dit. Met vol...

Iedere moeder hoort het wel: je moet eerst goed voor jezelf zorgen voordat je voor anderen kan zorgen. Want moeders, geef nou eerlijk toe, we nemen veel op ons bordje. Maar hoe zorg je dan voor jezelf als je daar haast geen moment voor lijkt te hebben? Je hebt je werk, je kids, je huishouden, je man die ook een beetje aandacht wilt zo nu en dan. Ik mag blij zijn als ik paar minuten op de wc kan zitten alleen in alle rust! Zelfs nu ik dit typ, heb ik meerdere malen dit weg moeten leggen omdat mijn jongste weer wat had uitgevreten, zoals bijvoorbeeld het zoutvaatje leeggooien op zijn bed! Ik moest maar meer tijd met mijn gezin spenderen, want in de tijd dat ik (egoïstisch) mijn creativiteit erop los liet als model en fotografe werd mij verteld dat ik mijn gezin verwaardloosde. Ik weet het, je moet niet luisteren naar anderen. Daar gaan we weer. Maar ik ervaar nu dus dat ik het gewoon niet meer kan. Ik kan even geen mama zijn, ik kan even geen vrouw-van zijn, ik kan even geen medewerk...

Ineens is het bijna Kerst en Oud en Nieuw, zitten we bijna in het nieuwe jaar! Wat gaat die tijd ineens snel! Met Sinterklaas achter de rug zijn we onderweg naar Kerst. En daar hoort natuurlijk een kerstboom bij. Wat een feest is dat zeg! Ik verkondig het altijd van tevoren aan zodat ik weet waar de boom kan staan zonder dat manlief hem omver loopt en je krijgt altijd hetzelfde antwoord "kijk maar". En uiteindelijk staat hij alsnog op de verkeerde plek en krijg je het weer te horen. Ja sorry mannen, maar die kerstboom hoort er nu eenmaal bij. Deal with it! Dan heb je nog je kids die het liefste mee willen helpen met de boom optuigen. Je wilt ze geen nee verkopen, maar diep in je (OCD-)hart wil je het zelf doen. Het is dan sneller klaar, ziet er perfect en gelijkmatig verdeeld uit. Maar ja om de kids toch een beetje zoet te houden, heb ik een klein kerstboompje voor in hun slaapkamer. Vrolijke mama, vrolijke kids. Iedereen blij. Oké behalve manlief, maar die heeft het maar...

Welke moeder gebruikt het nu niet? " Vraag maar aan Sinterklaas " of " Ik zou maar luisteren, want anders krijg je niks in je schoen hoor " en nog meer van die zinnen. Het is een zwaar, druk, chaotisch moment zo in december waar ook nog Kerst om de hoek komt kijken, maar oh wat ben ik u dankbaar Sinterklaas! Want een (heerlijke) paar weken, heb ik iets waardoor ik heel even rust heb als moeder. Waardoor de kinderen even wél luisteren. Chantage wat ook echt werkt en niet slecht is voor hun gebit (zoals snoep; "Als je lief bent, krijg je een suprise-ei", argh wat heb ik een hekel aan al dat snoep bij de kassa!) of voor je portemonnee (zoals speelgoed: wetende dat je er thuis duizenden exemplaren van heb liggen, maar toch maar dat speeltje kopen om van het gebler af te zijn). Het enige waar ik dan geen ene malle moer van begrijp zijn surprises ! Dat is toch gewoon weer zo'n onderlinge competitie tussen (voornamelijk) moeders om te laten zien hoe creat...

Nee, niet wild als; in het rond schreeuwend-, je haren uit het hoofd trekkend-, het behang (die ik gelukkig niet heb) van de muren aftrekkend wild, maar wild als in de Spring-Break-in-Amerika-wild. Want zo kijken jullie naar boudoir fotografie toch? Wat een taboe hangt daar aan zeg! Waarom is een vrouw gelijk slecht als ze wat (of wat meer) van haar vrouwelijkheid laat zien? Zijn we dan echt zo preuts of is het dan echt afgunst? Ik zit nu als moeder zijnde (ja shame on me ) al drie jaartjes in het 'modellenwereldje'. Niet gescout, want kom op ik ben 29 en te klein. Althans dat is altijd de smoes die ik gebruik. Maar de werkelijke smoes zit hem in het moeder zijn. Ik denk ook echt tig keer na voordat ik een foto post. Eigenlijk te zot voor woorden. Waarom zou je een elegante mooie foto in lingerie niet kunnen en mogen posten? Daar mag je toch best trots op zijn?! De wereld mogen laten zien dat je trots bent op jezelf, waar je zelf ook heel hard je best voor doet! In de tijd ...

Je kent het wel, de donkere dagen komen eraan en daarmee ook de virussen . Onze jongste zoon Tyler geeft al dagen seinen dat hij ziek  werd. En vandaag was het dan zover. Hoesten, verhoging en veel slapen. Hij is altijd over actief en als hij ziek is merk je het dan ook meteen. Als moeder ga je dan met verstand op nul  alles ervoor doen om je kleine miniversie het zo comfortabel  mogelijk te maken. En als loedermoeder  loop je dan altijd ergens tegenaan. Zo kwam ik er vanmiddag ineens achter dat de luiers op waren. Heeft hij dus heel lang in dezelfde luier geslapen naast mij in bed, terwijl ik zelf ook in slaap viel. Nou je raad het al, bed zeiknat. Waar ik normaal door irritatie best een beetje boos kon worden, ja het is verschrikkelijk ouderschap, bleef ik nu rustig. Het is oké, het maakt niet uit ventje, het komt goed. Mama is niet boos. Ik kamp nog steeds met een groot schuldgevoel . Door een hele hoop ellende die wij hebben meegemaakt in dit gezin, ben ik ee...

Je kent het wel, gesprekken met je ouders, schoonouders, opa's en oma's het zinnetje dat begint met in mijn tijd..  Je rolt met je ogen en denkt oh nee hè daar gaan we weer! Nee niet doen! Luister aandachtig, ook al irriteer je je er op dat moment misschien ontzettend aan, want ouder worden betekent ook echt wijzer worden. Alhoewel ik ook genoeg 'oudere mensen' met mijn 'frisse' blik ook nog genoeg heb kunnen leren. Ieder verhaal, van ieder persoon, iedere ervaring van iedere moeder, opa, oma, vriendin, noem het maar op. Is hun ervaring, die jij weer kan gebruiken op de momenten dat je denkt hé maar daar had ... het over! Zo aandachtig dat je wilt dat anderen naar jouw eindeloze verhalen luisteren, wil je toch ook dat er naar jouw verhalen geluisterd wordt. Dit wilt niet zeggen dat je altijd precies doet wat de ander je probeert te leren, maar soms kan het toch verdomd handig zijn je koppigheid aan de kant te zetten en er toch wat mee te doen. In een tijd ...

Dit is mijn prachtige gezin. Alweer best een oude foto, maar man wat ben ik trots op ons! Wat hebben wij veel doorstaan met zijn vieren! Afgelopen week was mijn man in de kost aan het werk, dus een hele week van huis. Dat was denk ik de druppel voor mij. Ik trok het niet meer. Ik kan niet zo één twee drie uitleggen wat wij allemaal hebben moeten doorstaan. Maar geloof me, het is knap dat ik het zo lang volgehouden heb om sterk te zijn. Maar ja, dat doe je als moeder. Dat is het aard van het beestje . En nu? Neem ik een stapje terug . Ik wilde teveel tegelijk doen en dat kan gewoonweg niet. Ik deed alles om maar te ontsnappen aan het feit dat ik aan het instorten was. Fotoshoots, feestjes en zelfs als ik thuis was zat ik alleen maar op social media. Ik sloot mij af omdat ik het allemaal niet meer aan kon en mij daarvoor schaamde. Nou, nu is het afgelopen! Ik ga weer leven , niet overleven. Ik ga de problemen aanpakken en doen wat ik kan doen. Maar daarentegen ook mijn rust pakke...

Dit is een foto van een tijd geleden, in een tijd dat ik nog probeerde de perfecte moeder uit te hangen. Probeerde ja.. Lego sorteren, what was I thinking! De hele kinderkamer had ik gesorteerd op soorten speelgoed en nu wilde ik dus ook de Lego netjes sorteren en kapotte Lego in elkaar zetten. En nu? Ligt al het speelgoed.. nou ja eerder speel slecht  weer door elkaar. Ik noem het speelslecht omdat kinderen tegenwoordig overladen worden in het speelgoed. Voorheen was speelgoed nog voor leerzame doeleinden. Tegenwoordig is het een zoethoudertje geworden. Niet iedere ouder durft het toe te geven, omdat het onverantwoord ouderschap  is, maar wie schuift nu niet een tablet voor een kind zijn neus of koopt speelgoed in de winkel (terwijl het kind al een eigen speelgoedwinkel zou kunnen beginnen thuis). De inspiratie van vandaag kwam door het gesprek die ik had met een mede-loedermoeder. Die zoals ze zelf zei, inziet dat alle moeders wel wat loedermoeder in zich hebben alleen...

Pff, want die heb je wel nodig na zo'n dagje Halloween met de kids! Al vroeg uit de veren. Het hele gebeuren begon pas om 2 uur 's middags maar ja geloof me, die tijd heb je nodig! Eerst even douchen, ontbijten en dan begint de ellende . Je wilt jezelf eerst een beetje klaar maken. Maar ja hoe doe je dat met een 2-jarige die van alles uithaalt precies op dat soort momenten? Juist ja, dan zorg je voor afleiding. Heel onverantwoord heb ik hem ongezonde snacks gegeven en op Netflix non-stop een kinderserie laten afspelen. Ik weet het, heel slecht ouderschap, maar echt.. lang leve snoep en de technologie van tegenwoordig! Nou gelukkig dat plannetje werkte.. dacht ik! Nou mooi niet. Tyler, het typische 2-jarige monster dat hij is.. Ging doodleuk met al me kwasten het hele huis rond. Ontdekte snoepjes op het aanrecht die helemaal niet geschikt zijn voor zijn leeftijd natuurlijk.. Echt nou ik had het alweer helemaal gehad. En dan had ik nog niet eens de kinderen geschmink...

Het cliché die je uit ieder moeder's mond hoort komen waar je als kersverse moeder denkt het zal allemaal wel, als moeder van een dreumes denkt nou die tijd kan me nu even niet snel genoeg gaan  en waar je bij (beginnende) tiener denkt oh verrek, ze hadden toch gelijk! Wat gaat die tijd toch snel! Het is echt waar moeders. De tijd met kinderen lijkt echt sneller te gaan. Maar dat is logisch ook ze groeien immers sneller dan wij volwassenen. Alhoewel vergis je niet als ik terug kijk naar foto's als kersverse moeder dan schrik ik toch ook wel even zeg! Ik was vrij vroeg moeder (20 jaar). Ondanks dat ik nu ik 28 ben en nog een 2 jarige heb rondlopen, moet ik je eerlijk bekennen: er is geen 'perfecte' leeftijd om moeder te worden. Moeder word je gaandeweg. Dat kost tijd. Heel veel tijd. Dat mini persoontje die je hebt gemaakt moet je ontdekken. Vanzelf merk je wat werkt en wat niet. Wat je niet moet doen is bij de pakken neerzetten en toegeven bij dingen die niet juist vo...

De ouderraadmoeders  je kent ze allemaal wel. Niet alle moeders in die hierin zitten zijn zo, voordat jullie mij massaal weer gaan aanvallen hier.. Maar je kent ze wel van die moeders die zich zo extreem uitsloven om te laten zien dat ze de meest betrokken ouders zijn van de hele school. Extreem uitsloven met cadeautjes, traktaties en altijd helemaal bij zijn en mee helpen met iedere activiteit. Vaak hebben ze een topbaan of juist geen baan. Vaak hé, niet altijd. Anyway , die moeder. Laat me je even terug in de tijd brengen. Toen Tyler nog niet geboren was en Jason zat geloof ik in groep 1 of 2. Meester- en juffendag, je kent het allemaal wel. Een levende hel voor minimagezinnen. Want dan gaan die moeders zich dus uitsloven, waardoor jouw bijdrage in het niet valt bij jouw kids, voor jouw kids. Ik had nog 1 euro over, letterlijk 1 euro. Eigenlijk voor brood gereserveerd, maar ja dan maar iets zuiniger aan doen. Vond het sneu voor Jason, die door zijn gedrag altijd al een beetje b...

Oké moeders, vandaag had ik het dan. Een moeder-systeem overload . Je weet wel zo'n moment dat je het allemaal niet meer trekt. Je niet weet of je moet gillen of huilen. Nou ik deed het beiden. Momenteel ondervinden we veel problemen thuis. Financieel en met elkaar.. het werkt even niet. De tafelpoten zijn kapot. Ik moest een document opzoeken, maar sinds een lange tijd is onze financiële administratie ontploft. Dat document was van belang en moest ik echt vandaag vinden. Dus alles bij elkaar geraapt om het uit te zoeken en aan de slag dan maar. Onze jongste Tyler, 2 jaar oud, had andere plannen. Hij wilde aandacht en dat snap ik wel want de laatste tijd ben ik alleen maar bezig met het hele huis opruimen en schoonmaken. Geloof me, het is echt nodig. Maar probeer een 2-jarige daar maar eens van te overtuigen. En dit doet hij altijd hoor, als ik ergens mee bezig ben in het huishouden. Maar goed, klinkt voor jullie waarschijnlijk heel herkenbaar. Hij stopte speelgoed in de wate...

Mijn man vond het maar raar dat ik mijn blog 'De avonturen van de loedermoeder'  heb genoemd. Maar loedermoeder is niet per definitie slecht. Er is gewoon een slechte lading aan het woord gecreëerd. Het is juist het tegenovergestelde. Niet dat ik wil zeggen dat moeders die zich niet associëren met het woord, slecht zijn. Ze zijn echter nog niet achter de ironie, maar goed dat vertel ik je later. Een loedermoeder maakt (vaak) fouten, maar geeft ze toe. Door zichzelf al zo te noemen, laat ze zien dat ook moeders fouten maken en nog belangrijker in bijzijn van haar kinderen. Want zeg nou eerlijk? We doen allemaal maar wat. Wat wij denken dat het juiste is. En nu komt de grap, een loedermoeder zijn we allemaal. Het is alleen 'vanaf wanneer' je het erkent. Als je niet meer probeert de "perfecte" moeder (en 'perfecte vrouw) te zijn. Zal ik nog een geheim verklappen: perfect zijn bestaat niet. En geloof me, want ik heb het 28 jaar geprobeerd na te streven. ...

Welkom op mijn blog. Het duurde even, en een burn-out verder, om te beseffen dat ik een (zoals ze dat tegenwoordig zeggen) 'loedermoeder' ben. Zo'n moeder die net even niet het 'juiste' doet volgens de mama-handboek. Althans, ik geloof niet dat er zoiets bestaat, de juiste manier van moeder zijn. Maar ik vind het wel leuk om over mijn ervaring als moeder te schrijven en dit met jullie te delen. Wie ben ik? Mijn naam is Amanda Visscher, ben 28 jaar, vrouw van Rick, 31 jaar, moeder van twee jongens: Jason, 8 jaar en Tyler, 2 jaar. Nog een extraatje: mijn man heeft ADHD en onze oudste zoon is ook gediagnosticeerd met ADHD met een vorm van Autisme. Daarnaast heeft onze terrorpeuter nu ook al bepaalde trekjes waarin ik het spiegelbeeld van zijn vader ziet. Labels, ook weer zoiets. Ik wil ze niet geven, maar het maakt het zo verdomd makkelijker om te weten waar je aan toe bent. Maar goed, dat is een verhaal voor later. Mits jullie mijn verhalen willen volgen althans. ...